De kracht van fictie

Inmiddels heb ik alle boeken gelezen van Jade Vening, en ik kan zeggen: ik ben fan.

Dit is het tweede deel van Lessen in de Liefde en het speelt zich af in Arnhem. In deze serie krijgt elk lid van een vriendengroep iets te leren.
In dit deel volgen we Iris, die slechthorend is geworden doordat ze ziek is geworden, maar dat nog he-le-maal niet accepteert. Ze sluit zich af van de buitenwereld. Dat gaat makkelijk: ze is illustrator en ze hoeft haar huis dus niet uit.

Ze werkt samen met Boris Aslan, een hele bekende kinderboekenschrijver. Helaas is het een botte hork die alles afkeurt wat ze opstuurt. Op een gegeven moment is ze er helemaal klaar mee en geeft tegengas. Er ontstaat een grappige e-mailwisseling, half flirtend half elkaar afbrekend.
Natuurlijk komt ze er op een gegeven moment achter wie Boris is, en natuurlijk eindigt het goed. Maar de reis er naar toe?

Iris gaat een heftig traject in bij de psycholoog. Ze leert heel veel over zichzelf en over haar relatie met haar tweelingzus. Het startgesprek vond ik heel leuk, waarin ze zegt: "Ik heb geen psycholoog nodig, ik doorzie alle trucjes wel."
Wie denkt dat feelgood betekent dat het een slap romantisch verhaal is en verder niets, zou ik aanraden dit boek eens te lezen. De karakters maken veel groei door, en dat hebben ze ook nodig. Ze hebben allemaal flink iets te verwerken.

Ik heb ook veel geleerd over hoe het is om een cochlear implantaat (CI) te hebben. Jade heeft het boek uitvoerig laten checken door mensen die hier mee te maken hebben. Dat je hem dus makkelijk kwijt kunt raken bijvoorbeeld, of dat ze niet waterdicht zijn. Hoe het voelt als hij opeens uitgaat. Ik begrijp nu beter hoe het is om slechthorend te zijn, omdat ik een stukje heb meegelopen met Iris. Ik denk dat dat de kracht is van fictie.

Voor sommige mensen is het een enorm pluspunt dat er een lieve hond Max in zit. Ik ben geen hondenfan, dus dat deed mij niet zoveel.