Hoge verwachtingen niet waargemaakt

Holly Smale - Het Cassandra Complex
In deze review staan spoilers!

"Cassandra is niet iemand waar een ander zich gemakkelijk aan warmt."
Een van de hatelijke quotes die ze in haar leven te horen heeft gekregen, die haar gedrag veroordelen. Helaas snap ik het wel. Ik begreep de hoofdpersoon niet altijd, en warmde niet echt voor haar op.

Dit boek gaat over Cassandra (Cassie). Ze heeft een baaldag, want ze wordt ontslagen, besmeurd met nepbloed en haar vriendje dumpt haar ook nog!
Ze duikt haar bed in, het is allemaal teveel. Als ze wakker wordt staat haar vriend weer voor de deur alsof er niets aan de hand was. Wat is er aan de hand?
Cassandra kan terug in de tijd reizen, als een soort soort kosmische afstandsbediening. Hoe ze dat precies doet is niet duidelijk. Ze doet haar ogen dicht en daar gaat ze.

Nee, ze zit niet vast in een tijdslus (time loop), ze spoelt alleen terug. Elke mislukte interactie kan ze opnieuw en opnieuw proberen, totdat het goed (genoeg) gaat. Gelukkig wordt ze daar op een gegeven moment moe van: je wordt als lezer ook moe van steeds dezelfde scène te herbeleven. Cassie leert dat het haar heel veel moeite kost om precies zo te zijn als anderen.

Ondertussen komen we er achter dat Cassandra bot overkomt op haar collega's, weinig gezichtsuitdrukking heeft, een hekel heeft aan verkeerde structuren en vasthoudt aan patronen (zoals dat ze elke dag een bananenmuffin wil eten). Voor mijn gevoel is het heel duidelijk dat Cassandra (een vorm van) autisme heeft, maar Cassie komt er zelf pas aan het einde van het boek achter. Onverklaarbaar, net als het tijdreizen.

Cassie zegt er zelf nog over het anders zijn: "Vaak raak ik door lawaaierige geluiden uit balans - geknars, gekraak, geschraap - maar het tegenovergestelde is ook waar: bij fijne geluiden voel ik de weldaad die dat in mijn inwendige teweegbrengt. Ik denk niet dat ik graag van het ene bevrijd zou worden als dat zou betekenen dat ik het andere dan ook zou verliezen."

Het boek leest vlot weg, het is niet moeilijk geschreven, al zijn niet alle gedachten van Cassandra over het tijdreizen even goed te volgen. Voor zo ver ik kan beoordelen is het goed vertaald, al werd het woord 'aanminnig' twee keer gebruikt. Een vrij onbekend Nederlands woord, dat ook nog eens verkeerd in de zin gebruikt is.

Er zijn een paar dingen aan dit boek die ik heel leuk vond.
Zo zijn er veel referenties aan Griekse mythes. Als je de verhalen kent maakt dat het extra leuk om te lezen. Zonder die kennis is het nog steeds goed te volgen.

De emoties van anderen ziet Cassandra in kleuren die uit de persoon komen. Dat helpt haar om te begrijpen wat er aan de hand is, al is dat ook overweldigend voor haar. Ik vond dat leuk gevonden. Als ze bepaalde kleuren ziet, dan voelt ze die emotie ook. Ze heeft allerlei kleurenkaarten om zich weer zo te voelen.

Toch valt er ook wat tegen, zoals de voorkant. Ik vind dit niet bij het boek passen. Waarom op de voorkant haar niet in een jumpsuit? Of in een grote vintage jurk? Of een bananenmuffin etend?
Dit boek staat bekend als een feelgood. Het klopt dat het aan het einde 'eind goed al goed' is, maar verder merkte ik er weinig van. Ook staat er op de achterkant dat het een liefdesverhaal is, maar welke liefde? Ze eindigt niet met een vriend.

Cassandra leert zelfacceptatie, en kiest voor eigen weg. Maar wel op zo'n manier dat ze anders is dan aan het begin van het boek: een familieruzie is bijgelegd en ze heeft vrienden gemaakt. Ze heeft groei doorgemaakt.

Het boek begint pas echt interessant te worden als ze met haar zus gaat praten. Van te voren heb je al hints gekregen dat er iets tussen hen gebeurd is, maar je weet nog niet wat.

Holly Smale, de schrijfster, is er zelf nog niet lang achter dat ze autistisch is. Ik vind het een goed idee dat er meer boeken zijn met karakters die afwijken van de norm, maar dit boek kon me te weinig interesseren. Het had bijvoorbeeld zeker korter gekund.