Lees dit boek als..

Genderqueer

Lees dit boek
... als je wil weten wat het meest gebande boek is van de VS(wat een publiciteitsstunt is dat!)
... als je wil weten wat voor weg je kunt afleggen om te weten wie je bent
... als je houdt van comics
... als je wil begrijpen waarom iemand in jouw omgeving zich niet voelt passen bij het geslacht waarin diegene geboren is. Of natuurlijk als je daar zelf mee worstelt.
... als iemand je dit boek aanraadt. Misschien doen ze dat met een reden? (Overigens raad ik dit boek aan maar zit ik goed in mijn gender.)

Ik heb dit boek gekregen van @ in ruil voor een recensie.
Het is een autobiografisch verhaal van Maia, die zich identificeert als genderqueer (niet man of vrouw) en aseksueel (weinig seksuele aantrekkingskracht naar wie dan ook).

Dit is dus het meest gebande boek van de VS op dit moment vanwege het ontdekken van iemands seksualiteit. Toch denk ik dat Nederland meer gewend is (hallo Turks Fruit - Jan Wolkers). Ik vond het eigenlijk meevallen, na al deze waarschuwingen.

De eindscène is voor mij het belangrijkste. De auteur vraagt zich af: wat als ik zoiemand als mij gekend had toen ik opgroeide? Was mijn zoektocht dan niet makkelijker geweest?
Deze memoir kan helpen als je op zoek bent naar jezelf. Misschien voel je je na het lezen niet zo alleen. Misschien helpt het je om anderen zich niet zo alleen te laten voelen omdat je je beter kunt inleven.
Dat het oké is zoals jij bent en welke weg je ook mag nemen. Soms helpt het als je ziet welke weg anderen hebben gelopen.

De illustraties helpen daarbij, ze laten het ongemak van diegene zien, van de gedachtes en worstelingen. Niet alleen met gezichtsuitdrukkingen (al zijn ze soms wat te zwaar naar mijn mening), maar ook met de plaatsing van de tekeningen, bijvoorbeeld in een spiraal.

Als ik in dit schuitje zat zou ik kracht halen uit bepaalde stukken en die willen gebruiken om mijn omgeving uit te leggen hoe het met me zit. Ik zou bijvoorbeeld niet zomaar dit boek aan iemand anders geven om te laten zien hoe ik me voel, daarvoor zijn de scènes over bijvoorbeeld masturberen te persoonlijk. Ik zou me ongemakkelijk voelen als ik mijn ouders dat zou laten lezen.

Het laat zien dat je anderen om je heen nodig hebt, een netwerk om aan te vragen, om hun support te laten zien. Zo zegt de auteur dat diegene de zussen loterij gewonnen heeft.
Niemand in dit boek is hatelijk afwijzend, er wordt niet gedreigd met onterving bijvoorbeeld, of fysiek geweld. Er is wel onbegrip, maar dat wordt uitgesproken.

Wat ik persoonlijk minder prettig vond is de bepaalde woordkeuze tijdens de vertaling. Zo werd maandstonden gebruikt voor ongesteld zijn, en opgekleed voor opgedoft/verkleed. Mogelijk zijn dat gangbare Vlaamse bewoordingen, maar die haalden me wel even uit het verhaal.

Ook lastig: de persoonlijke voornaamwoorden. Maia wil het liefst aangesproken worden met de Spivakvoornaamwoorden, maar die bestaan (nog?) niet in het Nederlands. Dus in plaats van bijvoorbeeld hij/hem/zijn niet die/hen/hun naar e/em/eir.
Wat ik positief vond aan dit boek is dat het laat zien dat iedereen (inclusief de auteur) moet wennen aan nieuwe voornaamwoorden. Ik merk dat ik bij dit schrijven er ook heel goed op let, want voor mij komt het nog niet natuurlijk. Help me als ik het fout doe?

Er zijn open eindes, een memoire is niet af. Ik ben benieuwd of Maia meer voor zichzelf leert opkomen. Of de auteur zich nog comfortabeler leert voelen wie diegene is. En of diegene de impact kan voelen wat een boek als deze kan maken.