Mooi boek !

De proloog nodigt direct uit om verder te lezen. Als je het eerste deel gelezen hebt van de Caro Westerhof serie, dan weet je dat Caro paranormaal is en een gave heeft om contact te leggen met de doden. In de eerste instantie spreekt mij dat totaal niet aan en vind ik het een hocus pocus gedoe. Het gekke is dat het verhaal mij wel kon boeien en heb het boek dan ook in één adem uitgelezen.

Als Caro met haar hond Max gaat wandelen in de bossen, ziet ze schimmen van een jonge vrouw en een baby. Deze beelden zijn op haar netvlies getekent en ze begrijpt niet wat voor betekenis ze hebben, totdat ze hoort dat er een jonge vrouw vermist wordt. Zou dat haar zijn? Caro is een medium die beelden ziet en stemmen hoort, die haar niet loslaten.
Met haar overleden man Cas heeft ze nog contact over de dood heen en dat klinkt erg wazig, maar met een paar vrienden om haar heen, waar ze haar ervaringen mee kan delen, probeert ze met haar twee dochtertjes de boel weer op de rail te krijgen.

Ik vond het een lekker boek om te lezen en waardeer “Huid tegen huid” met 4*