Engel des doods aan zet

Normaliter lees ik geen histoire noires met een bijzonder zwartgallig randje zonder einde waar ik vrede mee heb. Els Florijn kreeg dat voor elkaar met ‘De engelen van Elisabeth’. Weliswaar kon ik het boek alleen in twee etappes met een week ertussen lezen en met voorkennis van het heftige laatste hoofdstuk. De invalshoek in deze roman is het verlangen naar de hemel - de Bijbelse straten van Jeruzalem - om te ontsnappen aan de aardse hel. Eerder las ik non-fictie over hysterie eind 1800 begin 1900. In die tijd dat de psychiatrie een medische tak werd, onderzocht men hysterie als vrouwenziekte. De Elisabeth in dit boek kwam in een speciale vrouwen-inrichting terecht waarbij ze zonder stem blootgesteld werd aan een wetenschappelijk experimentele beestachtige behandeling.

Els Florijn wisselt per hoofdstuk af met de fictieve Elisabeth als meisje en als vrouw en moeder met een andere kijk op het leven dan gebruikelijk. In de titel van elk hoofdstuk geeft Els Florijn een lading mee van Elisabeth aan de lezer zoals: ‘De warmte als stroop door je heen’ of ‘De grootste duisternis zit in mezelf’. Zo geeft ze de lezer houvast om zich door deze zware materie heen te worstelen. Ook haar prachtig poëtisch taalgebruik verzacht de gevoelige lezersziel.