Ongeëvenaarde autobiografie

Heel geestig en tot authenticiteit aansporend opgesteld levensverhaal. En of Hilary hier haar geest weg geeft! Ik heb haar geest duidelijk en helder ontvangen. Het verhaal gaat niet alleen over haar ‘geest’, maar ook over haar onbegrepen lichaam, die alle klappen van het leven zonder bijstand heeft moeten opvangen. Vanaf jonge leeftijd is er niet echt naar haar behoeften geluisterd. Zelfs de reguliere medische zorg heeft haar niet adequaat behandeld, waardoor de fysieke problemen zich zijn gaan vastzetten in haar uiterlijke lichaamshouding. Nooit heeft deze onrechtvaardige kant van haar omgeving grip kunnen krijgen op haar sterke geest. Uiteindelijk vond ze een uitlaatklep in het schrijven en haar ‘consciëntieuze geest met aandacht voor details’ heeft haar en ons geen windeieren gebracht. Niet vruchtbaar in het baren van kinderen is ze zeer vruchtbaar gebleken in het levensvatbaarheid geven aan veel van haar geesteskinderen. Als er één woorden geleerd heeft te vinden om het onkenbare te vatten dan is zij dat wel. Zij is in een moeras geboren, heeft niet tegengesparteld, veel geleerd en kon daardoor heelhuids en door schade en schande er uit kruipen.

Eerst las ik Wolf Hall, uniek in haar genre, vandaar terecht geëerd met de Man Booker Prize, maar dit compacte eigen levensverhaal spant voor mij haar kroon. In Wolf Hall schetst ze een portret van de jonge jaren van Thomas Cromwell. In ‘De geest geven’ schetst ze een portret van zichzelf op ontwapende, eerlijke en ongekunstelde wijze. Zonder veroordeling of zelf-exhibitionisme. Het inspireert de lezer tot eerlijke zelf-retrospectie. Immers, alles in het leven draagt bij tot de persoon die je in het heden bent geworden. En misschien wellicht zet het sommige lezers aan tot het opstellen van en daardoor in het reine komen met hun eigen levensverhaal. Ieder van ons is zijn of haar eigen held(in). In het groot of klein. Ook voor je dood kun je jouw eigen Geest in eigen vormgeving cadeau geven aan de latere generaties. Via je kinderen, via carrière of via je geesteskinderen. Alles mag. Dat gevoel krijg je na het lezen van haar zelfportret.

Tot slot, om een beetje in de geest van haar ‘geest’ te komen in haar eigen woorden op pagina 208:
“Ik schrijf dit niet omdat ik op medeleven uit ben. Er zijn mensen die het veel zwaarder hebben en nooit een pen op papier hebben gezet. Ik schrijf om het verhaal van mijn kinderjaren en mijn kinderloosheid de baas te worden en om mezelf te lokaliseren, zo niet in een lichaam, dan toch in de smalle ruimte tussen de ene letter en de volgende, tussen de regels waar de geest van betekenis huist. De geest heeft een woning nodig en houdt zich op waar dat kan.”