Herinnering aan een meest waarschijnlijke en mogelijke toekomst

De Japanse horlogemaker van Filigree Street is een geniaal mechanicus en zijn tijd ver vooruit maar daardoor ook erg eenzaam. Hij woont samen met een zelf geconstrueerde levendige octopus, totdat hij door een bom-aanslag in contact komt met zijn latere huurder. Meteen al roept het verhaal veel vragen op, waarop de lezer uiteindelijk, na zo’n 300 pagina’s, een antwoord krijgt. Al die vragen, vreemde gebeurtenissen en de ontmoeting met een welgestelde vrouw, die aan het huwelijk wil ontsnappen en wetenschapper wil zijn, houden de spanning er goed in. Deze roman doet mij denken aan filmen van Tim Burton zoals The Nightmare before Christmas en Edward Scissorhands, waarbij de liefde en eenzaamheid ook altijd een bepalende rol spelen.

Dit verhaal is heerlijk bizar, ongeloofwaardig, moeilijk plaatsbaar en historisch gezien niet altijd even waar. Toch pakt het als geheel goed uit! Het taalgebruik is helder, typisch Engels, logisch volgbaar en reuze onderhoudend leesbaar. De fantasie van de schrijfster is gewoon grenzeloos en haar verbeelding liefdevol en komisch. Je verveelt je geen moment in de Jules Verne-achtige wereld, die ze geschapen heeft.

Ik las op internet dat het genre van deze roman Steampunk is: “Een subgenre van fantasie of speculatieve fictie. De term verwijst naar de verhalen die zich afspelen in een tijd dat stoomkracht nog de primaire krachtbron was (meestal de 19e eeuw), maar die ook elementen van sciencefiction of fantasie bevatten, zoals futuristische uitvindingen en machines, of echt bestaande machines (zoals computers) die in deze verhalen veel eerder worden uitgevonden dan in werkelijkheid. Ook geeft dit genre de voorkeur aan metaal boven kunststoffen.”
Al met al vond ik het qua genre uiteindelijk een uitzonderlijk, bijzonder prettig en verrassend uitstapje.