Simple comme bonjour

De aangenaam leesbare serie van Pierre Martin wordt gaandeweg steeds meer beslopen door diepgang. Madame le commissaire Isabelle Bonnet heeft duidelijk nieuwe stappen gezet in het realiseren van haar speciale bevoegdheid voor de Nationale Politie in Fragolin. Tegenstellingen binnenin haar en buiten haar om gaan schuren. Haar Parijse getraindheid raakt sleets. Oud of nieuw geld. Nonnen of monniken. Geloof of secularisatie. Veilig of onzeker. Wat is er nog heilig in deel vijf ‘De dode non’? Bewustwording ligt in het midden, verdringt de leugen en wat niet oprecht is naar de rafelende zelfkanten van deze mooie Provençaalse detective-serie.

“Daarin ligt de essentie. In het leven moeten wij zelf bepalen wat te veranderen is en wat niet.”

In dit deel ontdekt Isabelle de zinvolle betekenis van innerlijke verstilling in het klooster. Haar gevoelige snaar wordt voorzichtig wakker gekust ook al is deze nog gevaarlijk bedolven onder een berg aan onopgelost trauma. Nog een tegenstelling om in evenwicht te brengen. Zo lijkt de zaak van de dode non een kantelpunt in het leven teweeg te brengen. Van de keiharde terreurbestrijder is Isabelle aan haar zachte kant toe met een groeiend verlangen naar de evenwichtige kant van het savoir vivre. Wie vermoordt er nu een non?! Ze veronachtzaamt haar eigen gezondheid willens en wetens om de dader te ontmaskeren.

“Verdringen was het tegenovergestelde van accepteren.”