Sterrenstof in het leven

‘Moeder is de overtreffende trap van moe’, Daphne vermoedt dat dit universeel herkenbaar is. Dan zou de hoogste traptrede voor ‘moe’ ‘moest’ zijn. Het kind moe-st gewoon komen en zit daarbij onlosmakelijk vast aan een draagmoeder. Na de geboorte komt daar vaak nog een draagouder bij, niet altijd meer vanzelfsprekend de biologische vader. Het kind móet gedragen worden totdat het zichzelf gaat dragen. Dan moe-t het kind losgelaten worden. Dan moet de moeder het ontmoedigende ont-moeder proces in. Een beetje vertrouwen in de eigen draagkracht van je kind kan de moeder zeker op weg helpen.
Dit natuurlijke proces verloopt niet altijd zo universeel als Daphne dit schets. Sommige moeders gunnen hun kinderen nooit hun eigen leven. Zijn onvermoei-baar be-moei-zuchtig. Sommige moeders claimen dat hun kinderen wel eerst gelukkig móeten zijn willen ze hen überhaupt en mógelijk ooit willen loslaten. Sommige moeders staan daarentegen hun kinderen onmiddellijk na de geboorte rücksichtslos af. Sommigen zelfs zien van de moeite van een hele zwangerschap af. Die beginnen er niet eens aan. Sommigen hebben geen enkele keus over het wel of niet loslaten, dan beslist de natuur van het kind dit.
Mijns inziens zijn kinderen zodra ze in de baarmoeder verschijnen al van zichzelf en niet van welke ‘draagouder’ dan ook. Daarop doelt Daphne vast als het spirituele ‘werk’ van een moeder. Mijn ervaring als de overtreffende trap van moe van drie kinderen, is dat ik weliswaar blijvend vermoeid bent, ook nu ze allang hun eigen weg gaan, maar aan de andere kant onvermoeibaar ben in mijn onvoorwaardelijke liefde voor die drie wonder boven wonders! Daarbij verbied ik mezelf consequent om mezelf en mijn kinderen te belasten met zorgen. Dat is mijn probleem om te overwinnen. Het leren loslaten is persoonlijk. Dat is mijn spirituele werk, mezelf en mijn kinderen bevrijden van de aanvankelijk en gradueel aflopende ouderlijke zorg. Dat kan alleen de moeder doen. Wat Daphne’s oma zei ‘niet klagen, maar dragen’ is waar het uiteindelijk wel op neer komt. Even klagen bij een nieuwe drempel mag, diep ademhalen en dan met ogen dicht je overgeven aan het verantwoordelijkheid ‘(af)-dragen’ voor wat je als moeder dan ook op de wereld gezet hebt. Ondersteuning daarbij maakt het hele moederschap natuurlijk wel veel beter draagbaar. Althans, als je dat tenminste als moeder gegeven is. Richard lijkt mij een heel lieve vader.
De profeet Kahlil Gibran schreef ooit een mooi verhaal over kinderen: “Je kinderen zijn je kinderen niet. Ze zijn de zonen en dochters van ‘s levens hunkering naar zichzelf.” En over de ouders: “Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.”
Dit gemakkelijk geschreven en openhartige klein boekje van Daphne zet je wel degelijk aan het denken over wat je in het leven en met welke spirituele liefdeskracht lanceert en gelanceerd hebt. Van welk kind je ook de ‘moeder’ voelt, zonder draagvlak en juiste moment waarop je ze loslaat, komt het stukje waargemaakte sterrenstof niet ver.
Je kunt je kinderen onvermoeibaar enkel alles meegeven wat je als liefdeskracht in je lijf hebt zitten. Hoezeer ze in de puberteit hun neus er ook voor ophalen, niemand kan je verbieden levenslang hartstochtelijk van je kinderen of welk ander samengesmeed sterrenstof dan ook te houden. Dat is jouw cadeau aan het leven. En deze boodschap haal ik uit dit compacte boekje. Daphne’s bijdrage aan de maand van het spirituele boek is een mooie ode aan het spirituele doe-het-zelf-werk van alle ‘gewone’ moeders. Of de moeder nu feitelijk een vrouw, man of genderneutraal is.