Verborgen leed, agenda’s, lasten en... voedende liefde

Het enige dat ik slecht en nietszeggend vond aan dit boek is de Nederlandse titel (eerdere titel uit 2005 was ook maar slechts iets beter: Passie en Parelmoer) en het flauwe, bouquetreeks-achtige omslag. De Engelse titel, The Peacock Emporium, samen met oorspronkelijke omslag vond ik ook niet omverblazend. Bijna was ik daarom niet aan Suzanna’s wereld begonnen ware het niet dat Jojo Moyes de schrijfster is. Achteraf gezien ben ik blij dat ik de gok genomen heb. Zonder verwachting dook ik in het verhaal achter het Peacock Emporium. Ik werd in de verste verten niet teleurgesteld. Dit verhaal bleek weer een op en top kunststukje van Jojo te zijn. Haar taalgebruik gaat zintuigelijk verbeeldend zeer gewaagd ver de diepte in en met een beetje vertrouwen in haar professionaliteit kan je als lezer zeker de zorgvuldig gecomponeerde zinnen waarderen:

'Een klein stadje voelde rimpelingen die in een grote stad misschien onopgemerkt bleven als een vloedgolf.'

In vaak één oprechte, lange zin zegt ze alles:

“Hoewel zijn exotische uiterlijk in Londen nooit haar aandacht zou hebben getrokken (eerlijk gezegd zou hij waarschijnlijk onzichtbaar zijn geweest – ze zou vast hebben aangenomen dat hij een laag opgeleide immigrant was), was hij in de omgeving van het angstwekkend blanke stadje in Suffolk een verademing van uitheemsheid, een herinnering aan een grotere wereld erbuiten.”

Jojo’s boeken en zeker ook deze, zijn niet gespeend van humor. De beschrijving van de ongemakkelijke oma (Rosemary) van Suzanna en de Dere Hampton roddels van de inwoners zijn karikaturaal hilarisch en ontspannen de toch wel zware lading onder het plot:

“Rosemary’s kat, die zo mager en afgeleefd was dat hij, toen hij buiten lag, al een paar keer was aangezien voor een doodgereden kat, krabbelde op het aanrecht en liep wankelend naar de rosbief.”

Je racet niet gedachteloos door dit boek heen. Aandacht is vereist maar de beloning is groot. Ik heb van dit verhaal genoten.