Intergenerationele tragedie

Dit is de tweede roman van Lucinda, die ik gelezen heb. Het eerste was De zeven zusters, deel 1. Nu begrijp ik haar formule en ik ben heel enthousiast. Zij toont aan dat verborgen emotionele onverwerktheden uit het verleden van eerdere generaties wel degelijk hun invloed kunnen hebben op het nageslacht. In dit boek gaat het om keuzes die je maakt in de liefde en de gevolgen. Ik leerde van een module praktische filosofie dat plicht de laagste vorm van liefde maar wel degelijk óók liefde is. Familie’s kunnen ook hun liefde voor bezit en rentmeesterschap doorgeven. Vooral in het Engeland van de vorige eeuwen. Het wordt eerder een familietragedie, wanneer pijnlijke zaken niet boven water mogen komen. Dan worden de generaties na een tragedie opgezadeld met geheimen die invloed hebben op hun leven maar waar ze geen controle over hebben, omdat ze ‘het’ niet weten. Pas als iemand met het geheim in aanraking is gekomen en het verwerkt heeft, dan pas is de familie van deze last bevrijd. Een nieuwe ‘cirkel’ kan beginnen. In termen van Netflix, de (seizoens)finale is voorbij. Dit boek tovert helden en anti-helden op het toneel. Met name deze antihelden bezorgden mij zoveel verontwaardigde gevoelens, dat ik het boek bijna naast me neerlegde. Maar ook deze schuinmarcheerders moesten zien te roeien met de riemen die ze van vorige generaties meekregen. Niet iedereen is even sterk om deze last te dragen. Zwaar onderwerp, mooi en integer verteld door Lucinda Riley. Zij is mijn queen. Ik ga meer van haar lezen.