Beklemmend mooi

Dit boek mocht ik lezen voor de debuut jury. Het was een bijzondere ervaring, alle vier de boeken hadden iets lamlendigs. Wat voor het ene boek totaal niet werkte, was voor het andere juist perfect.
Dit was voor mij geen lekker snel leesboek, ik heb het zelfs even aan de kant gegooid toen het te zwaar op me begon te drukken. Het maakte het boek lastig en tegelijkertijd waanzinnig goed want die drukkende zwaarte hoort bij het verhaal. Het zuigt je mee de diepte in, net zoals met hoofdpersoon Simone lijkt te gebeuren.
Kunst hoeft niet alleen mooi en hapklaar te zijn. Het mág knagen en aan het denken zetten. En dat is wat dit boek zeker deed.

Simone is als laatste kind geboren in een grauw dorp. Ze is erg in zichzelf gekeerd, eenzaam en depressief en juist die depressie zorgt ervoor dat ze niet, net als zoveel anderen, uit het dorp weg trekt.
Maar dan komt er licht in haar leven. Een logee die haar uit de diepe put weet te trekken. De vriendschap is mooi, rauw en intiem. Af en toe zegt de logee dingen die raar zijn, niet lijken te kloppen. Gaandeweg zal je ontdekken waarom dit is.
Terwijl Simone opbloeit blijken zowel zij als haar nieuwe vriendin veel geheimen te hebben die het leven onnodig moeilijk lijken te maken.

Door de beklemmende sfeer vond ik het af en toe lastig lezen. De ontknoping was goed, daar ga ik niets over verklappen.