Nee, dit was zeker geen buurtbieb pareltje.

"Bloedheet" van Jet van Vuuren is een boek dat, ondanks enkele positieve aspecten, niet zonder kritiek kan worden besproken.
Laat me meteen beginnen met het feit dat dit boek onmiskenbaar doet denken aan de stijl van Suzanne Vermeer, dat wordt ook op de kaft vermeld. Voor mij had dat al een waarschuwing moeten zijn want Vermeer is zeker geen aanbeveling voor me. De overeenkomsten in stijl en plot zijn in sommige opzichten wel erg vertrouwd.

Helaas worden zo ongeveer alle min of meer spannende boeken tegenwoordig in de categorie literaire thrillers gezet. Daar kan ik me bij dit verhaal niet in vinden. Het boek mist diepgang en complexiteit in zowel de personages als het plot. Het verhaal is eerder oppervlakkig en voorspelbaar, en mist de diepgaande psychologische elementen die je vaak in literaire thrillers aantreft.

Een ander punt van kritiek is de manier waarop de auteur dikke mensen beschrijft. De herhaalde negatieve bewoordingen zoals "dik, smerig, blubberig, stinkend en vet" zijn niet alleen onnodig beledigend, maar dragen ook weinig bij aan het verhaal. Het is jammer en disrespectvol om zo om te gaan met diverse lichaamstypes.

Desondanks heeft "Bloedheet" enkele positieve punten. Het boek is vlot geschreven, en je kunt je er zeker in verliezen op een koude, regenachtige middag. De vlotte schrijfstijl maakt het gemakkelijk om door het verhaal heen te bladeren, en de plot beweegt zich snel genoeg om je geïnteresseerd te houden.

In conclusie, "Bloedheet" van Jet van Vuuren is een boek dat zeker zijn momenten heeft, maar het valt in de schaduw van vergelijkbare auteurs en mist diepgang en respectvolle karakterisering. Als je op zoek bent naar een lichte, ontspannende thriller voor een regenachtige dag, kan dit boek nog steeds een aangename keuze zijn.