Straight to the point!

De een heeft levenshaast, de andere gaat bij de pakken neerzitten. Ingeborg besluit te gaan leven na de diagnose: Kanker, ongeneeslijk ziek. Wat zou jij doen? Ik heb werkelijk geen idee. Zelf had mijn beste vriend een hersentumor, hij is eraan overleden. Hij had totaal geen levenslust meer. Hij wou niet dood, bleef zich verzetten, het was een bittere strijd. Ingeborg is juist heel anders. Ze besluit eruit te halen wat er nog inzit. Soms lijkt ze een heel ander mens te worden. Met grote gevolgen voor de mensen die van haar houden! En soms vind ik haar echt te ver gaan. In mijn ogen had ze meer rekening moeten houden met haar gezin. En zeker niet aan de drugs gaan, als je weet dat het je einde kan zijn. Dan hebben je kleine kinderen meteen al geen moeder meer. Ze willen zo lang mogelijk van je genieten en je bij zich hebben! Dat weet ik zeker. De extra tijd die je krijgt is bijzonder, hard en zeer emotioneel. Maar het laat een onvergetelijke nadruk achter op je nabestaanden. En hoe hard het ook klinkt. Dat had ik voor geen goud willen missen. Je wordt closer en gaat alles met elkaar delen, je zult af en toe vreselijk janken..Maar ook lachen…. Huilen en lachen liggen dichter bij elkaar dan je denkt!

Ingeborg verteld haar verhaal met veel humor, confronterend,enorm open en straight to the point. Ze is echt een sterke vrouw. Ze heeft lef! Toch begon ik me aan haar gedrag te ergeren op een moment. Maar als je die diagnose krijgt, dan verander jezelf ook. Had je al levenshaast en bijna geen tijd om rustig adem te halen, dan krijg je dat ter plekke. Het heeft ook met acceptatie te maken. Ik heb enorm veel respect voor deze vrouw, dat ze haar verhaal durft te vertellen en dat ze besloten heeft te knokken.
Wel vraag ik me af, hoe het nu met haar gaat? Ik hoop dat ze nog heel lang van haar kinderen mag genieten, en zij van hun moeder.