Pakkend boek

Zodra ik de cover zag, was mijn aandacht gewekt. De achterflap ondersteunde dit en zo was mijn aandacht voor dit boek geboren.

Het boek speelt zich grotendeels af in 1956 en in 2006. In het begin wordt er iets meer geschakeld tussen deze twee periodes, maar al snel blijf je het verhaal in 1956 volgen. Omdat er dan lange tijd niet geschakeld wordt tussen de periodes, vroeg ik mij af of 2006 er wel (genoeg) toe zou doen. Laat ik vast verklappen dat dit goed is gekomen.

Op de achterflap staat dat Sarah een koffer ontdekt met een schokkende inhoud. Dit is nogal overdreven. Ik kan niet zeggen dat het onwaar is, want ja er zit iets in dat voor sommige personages schokkend is, maar door het zo te brengen op de achterflap kweek je bij lezers waarschijnlijk wel andere vermoedens.

In 1956 werd Amy opgenomen in het gesticht Ambergate. Net rond die tijd start leerling verpleegster Ellen Crosby met haar opleiding. Omdat zij ook dezelfde leeftijd heeft, is er een bepaalde klik tussen hen. Het is duidelijk dat die tijden anders waren en het verhaal van Amy is schrijnend. Je leert ook een aantal andere patiënten een beetje kennen en eerlijk gezegd zijn al deze verhalen minstens zo triest. De focus ligt op Amy waardoor je de andere patiënten slechts oppervlakkig leert kennen.

Ellen start haar opleiding vol goede moed en wil echt dingen veranderen, helaas is dit moeilijk in die tijd. Ellen springt er als personage nauwelijks uit terwijl heus duidelijk wordt hoe goed haar intenties zijn. De echte hoofdpersoon van dit boek is toch Amy. Het gesticht met zijn bewoners en medewerkers heeft een bepaalde fascinatie waardoor ik door wilde lezen zodra ik even tijd had. Hughes weet de sfeer heel goed neer te zetten waardoor ik echt in het verhaal raakte.

Waar ik op hoopte gebeurde uiteindelijk ook, het heden en verleden werden op een zeer mooie manier samen gebracht. Eigenlijk was ik Sarah en de andere personages uit 2006 al en beetje vergeten tegen de tijd dat het boek over ging naar het heden. Het koste een klein beetje moeite om daar weer in te komen. De beslommeringen rondom Sarah, haar ex en haar werk hadden naar mijn idee net zo goed achterwege kunnen blijven. Ik vind deze situaties namelijk niks toevoegen aan het verhaal. Niet dat het storend was, het voelt achteraf alleen meer als opvulling van het boek terwijl het verhaal waar het om draait mooi en groots genoeg is. Dit heeft geen opvulling nodig.

Hoewel er weinig verrassende momenten in het boek zitten, heeft het verhaal dit ook niet nodig. Hughes probeert het af en toe wel door op momenten over ‘hem’ of ‘haar’ te praten zonder een naam te noemen. Dit is echter heel doorzichtig waardoor je iedere keer dat Hughes dit doet, je al snapt dat ze het niet heeft over het voor de hand liggende personage, maar net over die andere. Misschien had Hughes soms het gevoel dat het verhaal nog iets meer nodig had terwijl dit niet het geval is. Gewoon het verhaal van Amy, Ellen, Sarah en de overige personages die met Ambergate te maken hebben is genoeg. Het is een bijzonder verhaal met een einde dat niet opgepoetst is maar toch een bevredigend gevoel geeft nadat het boek is uitgelezen.

Hoewel de cover prachtig is, vind ik deze samen met de titel niet het beste passen. Het houdt te weinig verband met het verhaal. Ik had eerder voor een titel gekozen waarin de naam ‘Ambergate’ voorkomt. Desalniettemin ben ik er van overtuigd dat de gekozen titel en cover wel de aandacht zullen trekken.

Het verhaal heeft zeker indruk gemaakt waardoor het voorlopig nog wel even in mijn hoofd zal rondgaan. Mijn complimenten, samen met 4 sterren, voor Hughes.