Wie schrijft die blijft

Caro runt samen met haar vader een boetiekhotel. Wat de rijke, eigenzinnige gasten van het hotel niet weten is dat Caro hen als inspiratie gebruikt voor het schrijven van haar boeken. Caro schrijft namelijk onder een pseudoniem dus niemand weet dat zij de succesvolle auteur is. Helaas voor Caro wil de uitgeverij toch echt graag dat Caro uit de anonimiteit komt en bekend maakt wie ze is. Caro wil dit echt niet en haar vader bedenkt daarom een slimme oplossing waardoor haar identiteit geheim kan blijven… tot dat journalist Jesse op onderzoek uitgaat…

Tamara Haagmans is een auteur die heel goed een rauw randje kan toevoegen aan een verhaal. Bij dit boek voel je dat meteen vanaf de eerste bladzijde en merk je gaandeweg dat het rauwe randje van het verhaal in dit geval een rauwe rand te noemen is.

‘Hoe ik ook pieker en doe alsof dit een boek is, een verhaal waarin alle mogelijkheden openliggen, het werkt niet zoals in een boek; een happy end is niet vanzelfsprekend.’

Caro heeft ontzettend veel nare dingen meegemaakt in dit verhaal en je voelt ontzettend met haar mee. Je voelt de onmacht en het verdriet van de bladzijdes spatten. Door wat terugblikken en schuingedrukte stukken zorgt de auteur ervoor dat je Caro en haar verhaal steeds beter gaat kennen en de hoofdstukken zijn op een mooie manier in elkaar verweven.

Naast dat zware randje is dit verhaal natuurlijk ook een feelgood. Er zitten leuke, grappige en romantische momenten in dit boek en deze momenten zorgen samen voor een vlotte leeservaring. Van mij had het stuk over de ontdekkingen van de journalist wat meer uitgewerkt mogen worden, maar ik begrijp ook dat dat niet het doel van dit verhaal was.

Ik was altijd al fan van Tamara (en van haar boeken ;-)) maar ik vind dit denk ik wel het beste boek tot nu toe. Goed gedaan lieve Tamara.