Een fijn boek dat smaakt naar meer.

De band tussen moeders en dochters is een onuitputtelijke bron van inspiratie voor boeken en films. Een relatie met schoonmoeders is zelfs vaak de overtreffende trap en ligt met grote regelmaat aan de basis voor vele, satirische grappen. De titel van deze roman spreekt dan ook boekdelen en zal veel lezers aantrekken het te gaan lezen. Want een schoonmoeder, ja, daar is zoveel over te vertellen en dat kan alle kanten uit. Bij het dichtslaan van deze roman kan ik alleen maar bevestigen dat je dit boek vooral een kans moet geven. Het heeft van alles een beetje en dat maakt het een heerlijk verhaal om te lezen.

De schoonmoeder wordt verteld uit diverse perspectieven, maar schoondochter Lucy en haar schoonmoeder Diana komen het meest aan het woord, zowel in heden als verleden. Lucy is tien jaar geleden getrouwd met het oudste kind van Diana en Tom, zoon Ollie. Het ouderlijk gezin kent rijkdom door hard te werken en Diana voedt haar kinderen met consequente hand op. Luxe is iets wat je moet verdienen, dat komt niet aanwaaien. Diana staat niet bekend als een warme vrouw, wel als een sterke en weloverwogen persoon. Er kan geen sprake zijn van zelfmedelijden, je toont geen zwakte en je mag dankbaar zijn voor wat je hebt. Er is niets mis met keihard werken om er beter van te worden. En die boodschap draagt ze ook uit in haar rol als (schoon)moeder. Maar die regel gaat natuurlijk niet voor alles in het leven op. En daar ligt de kern van dit verhaal.

Het verhaal begint op het moment dat er politie aan de deur staat bij Lucy. Ze zijn brengers van slecht nieuws. Vanaf dat moment raakt het leven in een versnelling, alleen niet op een goede manier. Middels flashbacks en vertellingen betrekt de auteur je in het gezinsleven van Lucy en Diana maar ook leer je vooral haar voorgeschiedenis heel goed kennen. Waarom is zij zoals ze is, wat is haar motivatie in het leven en waarom uit ze zichzelf zoals ze doet, vooral richting haar (schoon)kinderen?

Vanaf het moment dat Lucy in de familie komt merkt ze dat Diana niet de hartelijke moederfiguur is die ze zichzelf als schoonmoeder had voorgesteld. Niet dat ze anderen niet helpt, maar alleen hen die het werkelijk nodig hebben. Daar vallen haar eigen kinderen echter niet onder en dat zorgt voor een verstoorde dynamiek in het gezin. Diana is van het kaliber ‘ruwe bolster, blanke pit’.(Schoon)vader Tom is het tegenovergestelde en heeft een andere kijk op zaken. Hij is een warme man en populair bij de kinderen. Het resultaat hiervan is dat Ollie en zijn zus vaak niet weten waar ze aan toe zijn. Wat ze wél weten is wie er thuis de broek aanheeft.

Dit laatste zorgt voor zowel verrassende ontwikkelingen als grappige momenten. Maar het is en blijft vooral een beladen verhaal over mensen. Mensen met verwachtingen, hoop en dromen. En al loopt het verhaal niet voor iedereen even goed af, je blijft continu benieuwd naar de ontwikkelingen in het verhaal. Dat de personages elkaars uitersten zijn is leuk uitgewerkt maar de auteur heeft gelukkig wel gekozen om hier diepgang aan te geven. De onderlinge relaties komen uitvoerig aan bod en de hoofdstukken zijn niet te lang. Hierdoor leest het boek heerlijk weg en blijf je continu geboeid. Dat ieder huis z’n kruis heeft komt ook nu weer naar boven. Omdat Hepworth hier zowel qua motivatie als uitwerking de tijd voor neemt, ontwikkel je zelfs voor de meest onsympathieke personages en gebeurtenissen sympathie of begrip. En precies dat maakt De schoonmoeder in mijn beleving tot een betere roman.

Verrassend genoeg blijkt dit verhaal het vijfde boek van deze auteur te zijn. De schoonmoeder intrigeerde dusdanig dat ik de andere boeken ook eens ga opzoeken. Daarom 3 sterren voor deze fijne roman en meer dan aangename kennismaking.