Een bijzonder, briljant geschreven verhaal.

Op het moment dat de familie Langley, bestaande uit vader Albert, moeder Donna en hun zoon Adam, op het punt stonden om op vakantie te gaan, bevond Derek de buurjongen en vriend van Adam zich bij hen in huis om ze gedag te zeggen.
Adams moeder was mooi, had een goed lijf en was rond op de goede plekken, vond Derek. Anders dan de meeste meisjes op school. Dat waren net wandelende takken.

Voordat de familie het huis verliet, zag Derek kans om zich in het souterrain van die woning te verstoppen. Derek dacht daar, gedurende de vakantie van de Langleys, zijn eigen neukpaleisje te kunnen creëren. Dat was immers de droom van elke zeventienjarige. Beter dan in een auto en bang te zijn dat je door een politieagent werd betrapt. Nu nog kijken wat zijn vriendin Penny Tucker ervan zou vinden.

Maar de pret van wat hij in zijn hoofd had gehaald werd ruw verstoord. Hij hoorde een auto het grint op rijden. Tering, dacht Derek ze komen terug. Hij had gelijk. Er kwam iemand in het souterrain. Derek kroop achter de bank. Hij hoorde mevrouw Langley zeggen: ”Toe zeg, dacht je dat ik voor mijn plezier ziek ben geworden?” Dat was dus de reden dat zij terug kwamen, dacht Derek. Wederom klonk het geluid van een auto die over het grint reed. De deur werd geopend en Derek hoorde zeggen: ”Schande”, gevolgd door: ”Klootzak.” Gelijk daarop hoorde Derek een schot. Ook een tweede en derde. Daarna werd het stil. Derek wachtte vijf minuten voordat hij tevoorschijn kwam. Hij zag dat Adam daar lag met zijn hoofd in een plas bloed. Derek rende weg, de duisternis in.

De politie kwam erachter dat Derek tijdens de moorden in het huis van de Langleys aanwezig was. De politie confronteerde Derek, in aanwezigheid van zijn ouders, met de feiten. Derek bevestigde in de woning te zijn geweest, maar ontkende iets met de misdrijven te maken te hebben. Toch werd Derek gearresteerd op verdenking van de moorden op de Langleys. Ellen de moeder van Derek benaderde Natalie Bondurant, strafrechtadvocaat, om Derek bij te staan. Er volgde een incident waaruit bleek dat Derek geen verdachte meer kon zijn. Tot opluchting van Derek zijn ouders werd hij vrijgelaten. Toen Jim, de vader van Derek ‘s avonds het licht uitdeed had hij het gevoel wat licht te ontwaarden aan het einde van de spreekwoordelijke tunnel. Maar vreemd hoe je er soms volkomen naast kan zitten.

In DICHT BIJ HUIS, geschreven door LINWOOD BARCLAY, kom je geen mooie
poëtische zinnen tegen. Maar wel komische woordspelingen gelardeerd met rake sarcastische opmerkingen. Het is briljant geschreven, zelfs met enige diepgang. In 2009 uitgeven door De Boekerij bv, Amsterdam.