Baby Blues

Ik mocht dit boek lezen voor de boekenreizigersclub.

De cover is iets waar je als moeder niet aan moet denken, je kind weg. De roze voorkant maakt het wat zoetsappiger, de bloedvlekken maken het luguber.

Het verhaal is opgebouwd uit hoofdstukken die over het nu gaan en hoofdstukken die over het verleden gaan, waarbij de hoofdstukken uit het verleden aan het begin van elk hoofdstuk de tijdspannen vermeld is. Dit maakt het lezen helder en overzichtelijk qua gebeurtenissen. Juist deze wisselingen in tijdspannen maken dat je langzaam meegenomen wordt in hoe Lizzy’s leven is gegaan vanaf een paar maanden voor de geboorte van Ivy tot nu.

De hoofdpersonage is de alleenstaande moeder Lizzy Wilson die een baby dochter Ivy heeft en als moeder niet helemaal lekker in haar vel zit. Ze werkt in de thuiszorg wat niet ideaal te combineren is met een baby en besluit daarom in een opwelling iets op Instagram te plaatsen. Aansluitend ontvouwt het verhaal zich en wordt je meegenomen in de zoektocht van Lizzy naar Ivy. Daarbij weet Inge keurig tipjes van de sluier op te halen over het verleden van Lizzy. Sommige dingen zijn herkenbaar voor moeders, waardoor je jezelf terug ziet in het verhaal en meekijkt over de schouder van Lizzy. Het verhaal is een heerlijk wegleesboek voor een luie dag waarbij je niet teveel je aandacht bij het verhaal hoeft te houden. De schrijfstijl is vlot en zorgt ervoor dat je het boek gewoon uit wilt lezen. Het thriller gehalte is wat mager echter de psychologische zetting krijgt juist des te meer aandacht, wat Inge overigens zeer goed uitwerkt. Met een mooie afronding aan het eind, die zeer goed bij het verhaal past.

Een heerlijk boek, die smaakt naar meer.