Realistisch en ontnuchterend!

Elena en J laten de stad achter zich en besluiten hun intrek te nemen op een finca met privé-strand.
Daar willen zij met hun weinige bagage en een naaimachine een nieuw en sober bestaan opbouwen.
Hun nieuwe woning blijkt echter een kleine ruïne te zijn en met veel wilskracht en met de hulp van eilandbewoner Gilberto Rendón lukt het hen de woning bewoonbaar te maken.
Deze man introduceert hen verder op het eiland en hij wordt al vlug de vertrouwensman van J. Hij stelt hem aan als voorman op de finca. Zijn vrouw Mercedes kookt voor hen allen.
J. moet geregeld naar Medellin om zijn lening te regelen en te verlengen. Hij heeft naast de boerderij die hij runt, ook een winkel geopend en startte met een houtkapperij.
Al vlug blijkt dat J. en Elena zich schromelijk hebben vergist in hun uitdagingen. Dit brengt de nodige spanning en ongenoegen tussen hen teweeg, naast een financiële kater.
J. vlucht in de alcohol en Elena werkt haar woede en frustraties uit op de eilandbewoners.
Algauw leven J. en Elena naast elkaar en wordt hun relatie zwaar op de proef gesteld.
Tomas Gonzalez heeft met dit boek een literaire topper geschreven.
Op een sober, maar vlotte, beeldende en pakkende manier geeft hij weer dat niet alles rozengeur en maneschijn is.
De auteur weet de lezer van begin tot eind in de ban te houden. Hij schrijft zonder franjes en is steeds to the point.
Hij geeft op een beeldende wijze de verhoudingen weer tussen enerzijds J. en Elena en anderzijds de eilandbewoners.
Het boek zet aan tot dromen, tot uitdagingen maar waarschuwt ook voor de mogelijke gevolgen op relationeel en financieel vlak. Het is alsof de schrijver wil uitdrukken: “Bezin eer je begint” en wees tevreden met wat je hebt.
Het boek zet je als het ware met de voeten op de grond en beoogt dat je in het leven moet relativeren en doemdenken aan je voorbij moet laten gaan.
Het boek eindigt met mooie zinnen: ·“Eerst was er de zee. Alles was duister. Er was geen zon, geen maan, er waren geen mensen, dieren of planten. De zee was overal. De zee was de moeder. De zee was geen mens. De moeder was geen mens, ze was geen ding of zoiets. Zij was de geest waaruit alles voortkwam, en zij was gedachte en herinnering.”
Het nawoord verduidelijkte het boek en gaf nog een beter inzicht wat Tomas Gonzalez met zijn roman beoogde.