Een Gentse familie op de vlucht tijdens WOII!

Dit boek vertelt de vlucht van de Joodse familie Bloch uit Gent tijdens WOII.
“Het is niet de klotsende paardenkar van de melkboer. Een ander, onbekend geluid wekt Jacques deze ochtend voor dag en dauw. Geschraap van een fiets die onzorgvuldig tegen de gevel wordt gezet. Wijkagent De Calster die binnenkomt in de kleine bakkerij op de hoek van de Veldstraat en vader toefluistert: ‘Het is tijd. Het front is gebroken.’”
Voorgaande gebeurde op 15 mei 1940 en was het begin van hun vlucht naar betere oorden.
Jacques Bloch was op dat ogenblik twaalf jaar oud. De vlucht voor de nazi’s duurde in totaal vijf lange jaren. Samen met zijn ouders en zus doorkruiste hij België en Frankrijk met de bedoeling naar London af te reizen. Doch daar geraken ze niet en via Portugal kunnen ze uiteindelijk vluchten naar Amerika, waar ze in New York een nieuw leven opbouwen.
In eerste instantie zou ook gootmoeder Sophie mee op de vlucht gaan, maar op stel en sprong besliste zij niet mee te vluchten en wilde ze haar bakkerij niet in de steek laten.
Uiteindelijk zal grootmoeder met een valstrik naar Brussel worden gelokt, waar ze op transport wordt gezet en nooit meer naar Gent zal terugkeren.
Jacques vertelt dat deze onbezonnen actie van bonne-maman zijn familie het leven heeft gered. Immers grootmoeder zou het niet aangekund hebben en zou hun vlucht alleen maar vertraagd hebben.
De familie keert na de oorlog terug naar België en beseft dan pas welk geluk zij hebben gehad door te vluchten.
Naast het levensverhaal van de familie Bloch, geeft dit boek een goede kijk op de oorlogsjaren in Gent. Vooral hoe de Joden de bezetting moesten ondergaan en hoe uiteindelijk de fiere grootmoeder, tot groot jolijt van menig jaloerse Gentenaar, van eigenares van een topbakkerij tot eenvoudige winkeljuffrouw wordt gedegradeerd.
Tevens blijkt al vlug dat zogenaamde vrienden tijdens de oorlogsjaren toch geen vrienden zijn. Daarentegen zijn er dan mensen die op gevaar voor eigen leven de familie en de achterblijvers de hand reiken, of ‘In nood kent men zijn vrienden’.
Mooi is ook de onderlinge steun van familie van overal te lande en ver daarbuiten die elkaar in tijden van nood bijstaan, helpen en dit over vete’s en ruzies heen.
De familie Bloch was eigenlijk niet gelovig en noch minder godsdienstig: ‘zij waren bij toeval joden en joden bij toeval’. Dit was echter genoeg om vijand van de nazi’s te zijn.
Het boek is een mooie waarheidsgetrouwe historische schets van een gekende Gentse familie.
Het gegeven vluchten is nog brandend actueel. Immers hoe vergaat het nu de duizenden vluchtelingen uit oorlogsgebieden? Waarom zijn zij op de vlucht?
Wat met het toenemende antisemitisme? Bewijze van dit laatste de beschadigingen aan het monument voor Joden in de Lindenlei te Gent!
Hebben we dan niets geleerd?
Het boek stemt tot nadenken; maar is in de eerste plaats een mooi eerbetoon vooral aan bonne-mamanSophie die het leven liet maar het leven van haar dochter, schoonzoon en kleinkinderen redde door niet mee te vluchten voor de nazi’s.
De auteurs hebben een mooie vlotte beschrijvende schrijfstijl.
Fijn is dat het boek opgesmukt is met een kaart die de vlucht van de familie weergeeft.
Achteraan het boek werden transcripties van de originele brieven, familiefoto’s en een uitgebreide literatuurlijst opgenomen.
Ik waardeer dit boek graag met vijf (5) sterren