Lezersrecensie
Dit heeft me kapotgemaakt
The Poppy War heeft me compleet omvergeblazen. Ik was totaal niet voorbereid op hoe intens, gelaagd en emotioneel zwaar dit boek zou zijn, en dat bedoel ik op de best mogelijke manier.
Wat me het meest is bijgebleven, zijn de personages. Ik gaf oprecht om ieder van hen. Ze voelden allemaal uniek en volledig uitgewerkt aan. Chaghan heeft echt mijn hart gestolen: stil, mysterieus, en eerlijk gezegd gewoon iemand die ik wilde beschermen. Venka vond ik in het begin niet zo leuk, maar naarmate haar verhaal zich ontvouwde, begon ik steeds meer met haar mee te voelen. Ze heeft zoveel meegemaakt, en tegen het einde was mijn hele kijk op haar veranderd.
En dan Rin en Altan. Ik was volledig gegrepen door hen. Hun relatie, hun innerlijke strijd, hun keuzes, het was allemaal zo intens en complex. Vooral Altan heeft mijn hart gebroken. Hij en Rin waren zonder twijfel mijn favoriete personages. Ik ben er nog steeds niet overheen.
En trouwens, voor iedereen die een hekel heeft aan Rin, ik begrijp het oprecht niet. Ze is een van de meest gelaagde hoofdpersonages die ik ooit heb gelezen. Gebrekkig, gedreven, vaak beangstigend, maar ook zó menselijk. Ik zat helemaal in haar verhaal.
En dan de worldbuilding. Ik heb veel fantasy gelezen, maar ik denk niet dat ik ooit zo'n precieze en gedetailleerde wereld heb gezien. Van de vechtstijlen tot de politieke systemen, de mythologie, cultuur en regionale spanningen, alles voelde zó echt en meeslepend. Kuang heeft niet zomaar een wereld gebouwd, ze heeft geschiedenis, machtsstructuren, trauma en conflict in elke pagina verweven.
Er zit zoveel diepgang in hoe dit boek omgaat met oorlog, kolonisatie, identiteit en rouw. Het is bruut, ja, maar het voelt nooit leeg of choquerend om het choqueren. Het is doelgericht en dwingt je om stil te staan bij de gevolgen van macht en geweld.
Dit boek heeft me kapotgemaakt. Ik denk nu al na over wanneer ik het opnieuw ga lezen, en dat einde blijft nog heel lang bij me.
Als Rin op geen enkele supporter meer heeft in de wereld, betekent dat dat ik er niet meer ben.
Wat me het meest is bijgebleven, zijn de personages. Ik gaf oprecht om ieder van hen. Ze voelden allemaal uniek en volledig uitgewerkt aan. Chaghan heeft echt mijn hart gestolen: stil, mysterieus, en eerlijk gezegd gewoon iemand die ik wilde beschermen. Venka vond ik in het begin niet zo leuk, maar naarmate haar verhaal zich ontvouwde, begon ik steeds meer met haar mee te voelen. Ze heeft zoveel meegemaakt, en tegen het einde was mijn hele kijk op haar veranderd.
En dan Rin en Altan. Ik was volledig gegrepen door hen. Hun relatie, hun innerlijke strijd, hun keuzes, het was allemaal zo intens en complex. Vooral Altan heeft mijn hart gebroken. Hij en Rin waren zonder twijfel mijn favoriete personages. Ik ben er nog steeds niet overheen.
En trouwens, voor iedereen die een hekel heeft aan Rin, ik begrijp het oprecht niet. Ze is een van de meest gelaagde hoofdpersonages die ik ooit heb gelezen. Gebrekkig, gedreven, vaak beangstigend, maar ook zó menselijk. Ik zat helemaal in haar verhaal.
En dan de worldbuilding. Ik heb veel fantasy gelezen, maar ik denk niet dat ik ooit zo'n precieze en gedetailleerde wereld heb gezien. Van de vechtstijlen tot de politieke systemen, de mythologie, cultuur en regionale spanningen, alles voelde zó echt en meeslepend. Kuang heeft niet zomaar een wereld gebouwd, ze heeft geschiedenis, machtsstructuren, trauma en conflict in elke pagina verweven.
Er zit zoveel diepgang in hoe dit boek omgaat met oorlog, kolonisatie, identiteit en rouw. Het is bruut, ja, maar het voelt nooit leeg of choquerend om het choqueren. Het is doelgericht en dwingt je om stil te staan bij de gevolgen van macht en geweld.
Dit boek heeft me kapotgemaakt. Ik denk nu al na over wanneer ik het opnieuw ga lezen, en dat einde blijft nog heel lang bij me.
Als Rin op geen enkele supporter meer heeft in de wereld, betekent dat dat ik er niet meer ben.
2
Reageer op deze recensie
