‘Winteruren’ – Filip Bastien

Samenvatting
Het is in december van het jaar 1989 als Richard Van Waeyenberghe, 74-jaar oud een prentbriefkaart met op de voorkant de peperkoeken kerken van Leningrad van zijn Josefientje in zijn hand heeft en daardoor terug gezogen wordt in het verleden. Het vreemde is dat er op de kaart staat: ‘wellicht mijn allerlaatste’ en dit doet vermoeden dat er meer kaarten en of brieven zijn verstuurd die hij niet heeft ‘gekregen’. Zou zijn vrouw, nu op het sterfbed liggend ze achtergehouden hebben? En is dit de laatste kans om Fientje, de liefde van zijn leven nog eenmaal te ontmoeten? Dilemma, je kunt niet bij je vrouw weg op dit cruciale moment, maar je wilt wel de kans krijgen om nog eenmaal je jeugdliefde te ontmoeten.

Quote: ‘Tenzij…Anna-Maria beschouwde de postbus als haar persoonlijke territorium. Het enige sleuteltje ervan hing aan haar sleutelbos.’

Mijn mening
Het was even wennen omdat het verhaal steeds terug in de tijd ging en dat maakte het moeilijk om dit verhaal te begrijpen in het begin, net alsof alles midden in een zin afgekapt was. Pas later in het boek begon het boek me te pakken en kon ik het verhaal beter volgen. Het gaat over een leven van vallen en opstaan, veel meemaken en overleven. Fijn dat Filip het verhaal van zijn grootvader met een groot publiek heeft gedeeld.

Conclusie
Het is een boek dat een verhaal verteld over een leven die niet gemakkelijk is geweest, de liefde van je leven die steeds uit je leven glipt en daardoor een andere keuze maakt, hoe hij beide oorlogen heeft beleeft en wat hij daar heeft meegemaakt. Een eeuw aan leven dat verteld wordt door middel van terugblikken. Het boek is prachtig uitgevoerd met mooie oude zwart/witte foto's die bij de verhaallijn passen.