Mooi, maar iets meer van verwacht

De cover van dit boek is echt prachtig, de hierop vermelde losse regels maakten mij erg nieuwsgierig:

Hun liefde was onvoorwaardelijk. Hun leven was een leugen.

Op een ochtend staat Robbie (80+) op, kust zijn slapende vrouw Emily en legt een briefje en een roos voor haar op het nachtkastje. Hij trekt de deur van hun huis achter zich dicht en loopt richting de zee. Daar doet hij zijn kleding uit, vouwt alles netjes op en loopt het water in om nooit meer terug te komen. Al vrij snel wordt duidelijk dat Robbie aan een beginnende vorm van dementie lijdt. Maar is dat de reden dat hij een einde aan zijn leven maakt?

Vanaf dit moment gaat het verhaal vanaf het heden, 2016, langzaam terug naar 1962. Gedurende deze jaren leer je twee mensen kennen die een leven vol liefde hebben gehad maar er zijn ook geheimen die beschermd moeten worden en er zijn zeker ook problemen geweest. Het is in het begin niet altijd duidelijk waarom er problemen zijn omdat dit vaak komt door gebeurtenissen uit het verleden en die kom je pas later tegen. Het verhaal laat vooral twee mensen zien die in elkaar de liefde voor het leven gevonden hebben zonder dat het ergens echt zoetsappig wordt. Mede door de regels op de cover weet je dat er een groot geheim moet zijn en pas aan het einde van het boek, wat dus eigenlijk het begin is, kom je pas achter dit geheim wat toch wel verrassend en bepalend is. Op dit moment vallen er dan ook een hoop puzzelstukjes in elkaar.
Zoals al gezegd is het boek in omgekeerde tijdsvolgorde geschreven en dat is in dit geval een goede keuze geweest. Als het bij het begin begonnen was, was het waarschijnlijk een meer voor de hand liggend liefdesverhaal geworden en dat is nu gelukkig niet het geval.
Conclusie:
Een mooi, vooral niet standaard liefdesverhaal waar ik misschien toch wel iets meer van had verwacht op basis van de mysterieuze zinnen op het omslag. Ik ga zeker ook een ander boek van deze schrijfster lezen want de schrijfstijl spreekt mij erg aan.