Magisch doch vlak maar genoeg voor meer

De ijzige verloofde is het eerste deel uit de YA/fantasy reeks van de Franse Christelle Dabos (1980). Ophelia is een pientere jonge vrouw die met haar magische vingers niet alleen de geschiedenis van voorwerpen kan lezen, maar ook door spiegels naar andere ruimtes kan reizen. Ze vindt het helemaal niet erg dat ze zonder partner door het leven gaat; ze geniet van haar werk in de bibliotheek en heeft voldoende aan het gezelschap van haar familie. Totdat het lot anders beslist en Ophelia wordt uitgehuwelijkt aan een onbekende man die woont op een voor haar onbekende ark. Wanneer ze haar eigen en vertrouwde ark Anima achterlaat, had ze nooit kunnen weten wat haar op de Pool stond te wachten. Haar aanstaande blijkt niet zomaar een inwoner te zijn, maar een hooggeplaatste accountant die niet erg geliefd is. Haar op handen zijnde huwelijk, haar nieuwe leven, de mensen en de Pool zelf; niets is wat het lijkt. Ophelia zit gevangen in een politiek spel en in een huwelijk zonder te weten wie ze kan vertrouwen.

Gelijk met de eerste bladzijdes weet Dabos de lezer op te slokken in de vreemde wereld van arken, luchtschepen, fata morgana’s, mystieke figuren en magische krachten. Het krakende gebouw -met een duidelijke eigen wil- dat door Ophelia wordt betreden wanneer zij opzoek is naar haar oom, is erg gedetailleerd beschreven. Het kost de lezer weinig moeite zich een voorstelling te maken van de settings waarin het verhaal zich afspeelt. Aan de ene kant zijn ze bijzonder en vreemd, maar aan de andere kant heeft Dabos alles zo weten te formuleren dat je als lezer nergens raar van opkijkt. Alles voelt vertrouwd en logisch. Dabos beschrijvende manier van vertellen weet ze het gehele eerste deel van De spiegelpassante moeiteloos vast te houden.

Wel zorgen deze uitgebreide omschrijvingen en het veelvuldig gebruik van bijvoeglijke naamwoorden ervoor dat het, vooral in het begin, enige moeite kost het verhaal te volgen. Naar mijn smaak houdt Dabos het beschrijvende karakter soms te lang aan. Na een aantal keer weet de lezer wel hoe de bril van Ophelia eruit ziet of hoe het klimaat op de Pool is. Deze beschrijvingen nemen een groot deel van het verhaal in beslag. Dabos heeft weinig ruimte genomen om naar een heftig climax toe te werken waardoor het geheel soms wat vlak en enigszins als een jeugdboek aandoet.
Dit wordt versterkt door het bleue karakter van Ophelia; ze heeft weinig meegemaakt en ook op momenten dat ze het zwaar lijkt te krijgen, is de oplossing snel en makkelijk nabij. Naarmate het boek vordert neemt Ophelia gelukkig steeds meer het heft in eigen hand, toch blijft het gevoel overheersen dat de situaties háár de baas zijn. Ophelia als personage floreert nog niet. Maar wie weet wat de volgende delen nog voor ons in petto hebben! Gelukkig maakt de bijzondere sfeer en omgeving van de Pool een hoop goed, net als de excentrieke persoonlijkheden van andere personages. Wellicht dat zij nog het meest verrassen in een wereld waarin niets is wat het lijkt.

Ondanks mijn enigszins kritische noot ten aanzien van de opbouw van het plot, heb ik erg genoten van het boek. Dit eerste deel was wat vlak en hield mij niet voor hele lange periodes in spanning, desondanks kostte het geen enkele moeite om door het boek heen te komen én er van te genieten. Overall is de schrijfstijl van Dabos heel erg prettig en brengt ze je in vervoering. De ijzige verloofde is een magisch verhaal, dat realistisch voelt. Een aanrader, op naar deel 2.