Lezersrecensie
Rauw, gevoelig en schrijnend
Nadat ik vorig jaar met veel plezier “Onder een hemel van sproeten” van Alex Boogers had gelezen was ik nu benieuwd naar “Alleen met de goden” waarmee Alex Boogers in 2016 de Boekhandelprijs heeft gewonnen en waarmee hij op de shortlist van de Libris literatuurprijs belandde.
“De meeste mensen denken dat zij de enigen zijn die moeten knokken en tijgeren, en die klappen moeten vangen, maar volgens mij stak het leven in elkaar als een waardeloze musical op de lagere school: iedereen speelt en acteert en leest een tekst op die van je wordt verwacht, en uiteindelijk zingen we allemaal hetzelfde liedje en is er geen woord van gemeend. Het echte verhaal wordt nooit verteld, omdat niemand daarop zit te wachten.” (citaat)
“Alleen met de goden” is een rauwe, gevoelige en schrijnende coming-of-age roman van een jongen in een gezin waar hij niet de liefde, bevestiging en aanmoediging krijgt die ieder kind wel hoort te krijgen. De pijn van de opgroeiende Aaron is door Boogers zo sterk neergezet dat ik het als lezer voelde. Ik kon het boek daarom ook niet wegleggen omdat ik graag wilde lezen hoe het verder gaat met Aaron, of hij zijn wereld overleeft en zelfs gelukkig(er) wordt.
“Als je niks had om je zorgen over te maken, dan werden zeehondjes ineens belangrijk, of de aanslag op de schip van een milieubeweging.” (citaat)
Voordat ik aan het boek begon wist ik dat het leven van de hoofdpersoon Aaron Bachman veel overlap heeft met de schrijver Alex Boogers, allebei ook dezelfde initialen: A.B.
Duidelijk is dat Alex Boogers precies weet waar hij over schrijft en alsof het verhaal door hem geschreven móest worden. “Alleen met de goden” leest toegankelijk en vlot.
Ik heb pas twee boeken van Boogers gelezen dus kan gelukkig nog even door.
“Iedereen wilde voldoen, wilde wat geld verdienen, en hoopte er het beste van te maken. Iedereen was even klein of even groot, alleen voelden sommigen zich veel groter dan anderen en die voelden zich daardoor juist weer kleiner. In beide gevallen zaten die gedachten alleen maar in je hoofd. Iedereen moest de dag accepteren zoals hij was.”
“De meeste mensen denken dat zij de enigen zijn die moeten knokken en tijgeren, en die klappen moeten vangen, maar volgens mij stak het leven in elkaar als een waardeloze musical op de lagere school: iedereen speelt en acteert en leest een tekst op die van je wordt verwacht, en uiteindelijk zingen we allemaal hetzelfde liedje en is er geen woord van gemeend. Het echte verhaal wordt nooit verteld, omdat niemand daarop zit te wachten.” (citaat)
“Alleen met de goden” is een rauwe, gevoelige en schrijnende coming-of-age roman van een jongen in een gezin waar hij niet de liefde, bevestiging en aanmoediging krijgt die ieder kind wel hoort te krijgen. De pijn van de opgroeiende Aaron is door Boogers zo sterk neergezet dat ik het als lezer voelde. Ik kon het boek daarom ook niet wegleggen omdat ik graag wilde lezen hoe het verder gaat met Aaron, of hij zijn wereld overleeft en zelfs gelukkig(er) wordt.
“Als je niks had om je zorgen over te maken, dan werden zeehondjes ineens belangrijk, of de aanslag op de schip van een milieubeweging.” (citaat)
Voordat ik aan het boek begon wist ik dat het leven van de hoofdpersoon Aaron Bachman veel overlap heeft met de schrijver Alex Boogers, allebei ook dezelfde initialen: A.B.
Duidelijk is dat Alex Boogers precies weet waar hij over schrijft en alsof het verhaal door hem geschreven móest worden. “Alleen met de goden” leest toegankelijk en vlot.
Ik heb pas twee boeken van Boogers gelezen dus kan gelukkig nog even door.
“Iedereen wilde voldoen, wilde wat geld verdienen, en hoopte er het beste van te maken. Iedereen was even klein of even groot, alleen voelden sommigen zich veel groter dan anderen en die voelden zich daardoor juist weer kleiner. In beide gevallen zaten die gedachten alleen maar in je hoofd. Iedereen moest de dag accepteren zoals hij was.”
4
2
Reageer op deze recensie
