Vluchten, heimwee en verlangen.

Het boek “Verdwenen grenzen” is in maart 2014 door het boekenpanel van DWDD getipt en beoordeeld als “gigantisch goed”.
Het verhaal gaat over de Roemeense Remus die bij zijn oma woont en schoenmaker is en de Roemeense zigeunerin Florica. Remus wil graag een groot dichter worden, maar dat is onmogelijk in het communistische Roemenië tijdens het regime van Nicolae Ceaușescu.
Florica wil weg van haar Roma familie, waar ze door haar oom misbruikt wordt en als bruid aan haar neef is aangeboden.
Als Florica en Remus elkaar bij toeval tegenkomen, kunnen ze elkaar niet vergeten en gaan ze op zoek naar elkaar. Uiteindelijk besluiten ze samen te vluchten naar het vrije Westen, waarbij ze worden tegengewerkt door Florica’s familie en de Securita (Roemeense geheime staatsveiligheidspolitie).
Zodra Florica en Remus de grens van Roemenië over zijn begint deel 2 van het boek, wat zich een paar jaar na hun vlucht in Italië afspeelt. In Italië blijkt het leven als immigrant moeilijker dan dat ze altijd hadden gehoopt. Hoe het verhaal verder gaat kan ik niet vertellen omdat dat te veel spoiler alerts zou geven.

“Dat is het enige voordeel van dit barbaarse regime: het maakt alle Roemenen gelijk.” (citaat)

Stefan Popa heeft met dit debuut een heel vol boek geschreven. Veel onderwerpen komen aan bod zoals het communistisch regime, vluchten, een vreemdeling blijven in een nieuw land, overleven en racisme.
Het verhaal in Roemenië en Italië vond ik het interessantst omdat daar ruimte was voor beide verhaallijnen, van zowel Remus als Florica. Het einde van het boek kwam op mij te veel afgeraffeld over, alsof er snel een einde aan het verhaal moest komen. Toch verdient dit boek een dikke drie sterren.

“Jij geeft alles kleur wat de Ceaușescu’s grijs hebben gemaakt .” (citaat)