De spanning laat pas los als het helemaal uit is!

In Een duister pad van Corine Hartman bewandelen de lezers een weg waarin mensen met een stoornis door deskundigen worden behandeld, echter wel vanuit een totaal verschillende visie. Julius van Laar heeft gebruik van antidepressiva in Groot Loenen volledig afgezworen terwijl Thérèse Derwig in haar kliniek The Sun deze medicatie promoot. Bekend is dat de farmaceutische industrie grootverdieners zijn met deze producten. In haar zoektocht naar de verdwenen Emilie stuit Faye onverwacht op informatie die voor haar persoonlijk van groot belang is. Die resulteert in een kennismaking met KOPP-kinderen, voor buitenstaanders nauwelijks bekend; Kinderen van Ouders met Psychische Problemen. Waarbij vervolgens de vraag ‘Nature’ of ‘Nurture’ interessant wordt. ‘Nature’ staat voor alle eigenschappen van het individu die zijn bepaald door aanleg, bijvoorbeeld het genetisch materiaal. En het woord ‘Nurture’ voor alle eigenschappen die zijn bepaald door opvoeding, voornamelijk door de leefomgeving.


Een groot gedeelte van Een duister pad speelt zich af in de psychiatrische inrichting Groot Loenen waar Faye haar hele leven woont. Het is haar thuis en ze verblijft er ook als patiënt. Ze beschouwt de andere patiënten als haar familie. Een nieuw familielid dient zich aan in de persoon van Emilie. Emilie is ervan overtuigd dat haar vriend Steven is vermoord en dat zij zelf wordt achtervolgd. Faye wil haar geloven en probeert haar te helpen door zelf op onderzoek uit te gaan. Ze kan het niet laten rusten evenals de rechercheur Simon te Bresser die de zaak onderzoekt. Hij is het niet eens met de uitkomst dat Steven zelfmoord heeft gepleegd terwijl hij onder invloed was van antidepressiva. Wanneer Emilie spoorloos is verdwenen, gaan Simon en Faye gezamenlijk op onderzoek uit.

De titel Een duister pad dekt, evenals de cover, de lading van het verhaal. Verschillende verhaallijnen vormen samen het complete verhaal over de psychiatrische inrichting Groot Loenen en de hoofdpersoon Faye van Laar. Het perspectief wisselt tussen de eerste- en derde persoon. Faye vertelt haar belevenissen en gedachten in de ik-vorm. Dit maakt dat je als lezer in haar hoofd kruipt en haar kijk op het leven en haar gevoelens intens meebeleeft. Een interessant personage waarover nog veel meer te vertellen valt. Zo heeft ze bijvoorbeeld een tic wanneer ze zich niet veilig voelt: ze maakt kruiswoordpuzzels en woorden. Ook doet ze helaas aan automutilatie.

Hartman heeft overduidelijk research gepleegd naar het reilen en zeilen van een psychiatrische inrichting. De dialogen zijn levensecht en de onderlinge relaties worden hierdoor verduidelijkt. De spanning kruipt onder je huid en de wendingen in het verhaal zijn een genot om te lezen. Fijn om te weten dat dit het eerste deel is in de serie over Faye van Laar. We kijken reikhalzend uit naar het volgende deel en willen nog veel meer lezen over haar.

Een duister pad is een thriller met een intrigerende hoofdpersoon: een verhaal dat onder je huid kruipt en je niet meer loslaat.