prachtige roman

De schrijfstijl van Judith Visser is heel soepel, waardoor het boek heel makkelijk wegleest; je hoeft zinnen nooit twee keer te lezen om te weten wat er staat en je voelt wat Jasmijn voelt, omdat heel puur is opgeschreven wat er op dat moment allemaal door het hoofd van Jasmijn heen gaat. In dit interview met de schrijfster kun je daarover meer lezen.
De proloog eindigt met een soort disclaimer: ‘Alle mensen zijn uniek, ook mensen met autisme. Zo zijn er genoeg Aspies die zich wél in het verkeer kunnen handhaven. (…) Maar dit is mijn verhaal. Het verhaal van Jasmijn Vink, geboren in Rotterdam op een winterse zondag in 1978.’

In tijden van veel gesteggel over de stereotypering van autisme vind ik dit een hele slimme toevoeging. Veel aspecten in het verhaal zijn herkenbaar voor mij, maar sommige dingen ook niet. Ik zou bijvoorbeeld nooit weglopen van school. Maar je wordt meegenomen in de gedachtegangen van Jasmijn en snapt helemaal waarom dat voor haar de meest logische oplossing is op dat moment in haar leven en hoe haar autisme daar een rol in speelt, ook al weet zijzelf en haar omgeving op dat moment nog niet dat ze autisme heeft. Met de disclaimer in gedachten is dit boek heel geschikt om de wereld eens door de ogen van iemand met autisme te bekijken. In een film of serie zie je alleen het gedrag van het personage met autisme, maar in een boek krijg je er ook de gedachten bij en die zijn in dit boek heel levendig beschreven.