Een indrukwekkend boek!

Marcel Langedijk beschrijft eerlijk hoe zwaar de omgang met een verslaafde voor de naaste familie is geweest. Talloze afkickpogingen leveren niets op, iedere keer valt Mark vrijwel direct terug en hij glijdt steeds verder af.
In het boek zijn korte dagboekfragmenten uit het laatste levensjaar van Mark opgenomen, waaruit zijn wanhoop, de pijn en de uitzichtloosheid van zijn bestaan duidelijk worden, zonder kans op verbetering. Dat brengt hem uiteindelijk tot de keuze dat hij niet verder wil leven.
De allerlaatste fase van zijn leven brengt Mark bij zijn ouders door en neemt hij afscheid van zijn dierbaren. Het moment van de euthanasie, waarbij zijn familie om zijn bed staat en hem vasthoudt, en de periode na Marks overlijden komen ook aan bod.


Marcel Langedijk benadrukt dat het niet de alcoholverslaving was, maar de onderliggende psychische stoornissen, waarvoor Mark geen uitweg meer zag, die ertoe geleid hebben dat na een zorgvuldig en langdurig traject euthanasie mogelijk werd. Het raakt de familie pijnlijk dat in commentaren op internet, vooral in de internationale pers, de suggestie werd gewekt dat in Nederland zomaar een alcoholist werd gedood terwijl daarvoor toch behandeling mogelijk is en dat de familie dit heeft laten gebeuren.
Langedijk stelt: “Niet iedereen is te redden. Net zoals er mensen zijn die een zo verwoestende vorm van kanker krijgen dat er geen medicijn meer tegen is opgewassen, zijn er ook mensen die psychisch zó ziek zijn dat er geen therapie of medicatie tegen opgewassen is. Wat je ook doet, hoe briljant je psychiater ook is; het helpt niet. Mijn broertje was zo iemand
Het verhaal van Marks leven en dood heeft een aangrijpend, rauw en ook met humor


Dit boek toont helder hoe een jong mens tot dit eind kan komen. Marcel Langedijk beschrijft de gang van zaken helder, wisselt zijn verhaal af met fragmenten uit een dagboek van Mark. Zoals Marcel zegt is het rauw zonder franje. Het toont hoe de familie van ontkenning, rouw uiteindelijk berusting vindt. En misschien zelfs begrip voor hun zoon, hun broer, Mark was ziek, zo ziek dat niemand meer wist hoe hem te helpen.
Interessant is ook hoe Marcel reageert op de mensen die op dit leed veroordelend hebben gereageerd. En één vraag blijft, hoe goed leer je iemand ooit kennen? Waarom durven we vaak de mensen die ons het dichtstbij staan niet echt in onze ziel te laten kijken?


Het boek is een persoonlijk verhaal over het verliezen van een dierbare: het ongeloof, de herinneringen, het verdriet, het afscheid, maar ook de vraag: hoe goed ken je iemand eigenlijk?