Goed verhaal met een verpletterend einde

Een goed geschreven en adembenemend verhaal over te ver gaande moederliefde, maar wat logisch vond ik die. Vooral de cursief gedrukte stukken gaven een goed beeld van wat er met de hoofdpersoon gebeurd was en maakten duidelijk hoe ze zover kon komen dat ze blind werd voor de daden van haar zoon
Aanvankelijk vond ik het meer een roman, maar gaandeweg bleek het wel degelijk een spannende thriller. Astrid, de moeder van Bjorn (28 jaar en nog thuiswonend), maakt zich grote zorgen om haar zoon. Ze heeft aanwijzingen dat hij erge dingen gedaan heeft en twijfelt of ze hem nog kan vertrouwen. Desondanks houdt ze Bjorn steeds de hand boven het hoofd, wat haar huwelijk niet ten goede komt. En waardoor ze zich begint af te vragen of ze zo niet medeplichtig is aan de daden van haar zoon. Een dilemma waar je als moeder maar mee te maken zult krijgen! Astrid heeft geen contact meer met haar eigen moeder. Als ze alleen is praat ze soms tegen haar. In cursief gedrukte hoofdstukken staan de gesprekken, die Astrid inspreekt op haar mobieltje. De lezer komt zo meer te weten over haar jeugd, die niet echt fijn was. Astrids moeder is een fanatiek lid van de Jehova's getuige (een groepering die door Loes erg negatief afgeschilderd wordt) en Astrid wilde daar geen deel meer van uitmaken. Het heden en verleden vullen elkaar goed aan tot een compleet en tot in detail afgerond verhaal. Qua thema deed het me vaag denken aan "We moeten het even over Kevin hebben" van Lionel Shriver.