Prachtig geschreven!

602 pagina’s telt dit boek en ik heb van iedere pagina genoten. Ik hou enorm van de schrijfstijl van John met vaak lange zinnen. Ook de opbouw van het boek zat heel goed in elkaar. In 11 hoofdstukken die je telkens 7 jaar verder brengt, zie je hoe Cyril groeit, wat hij meemaakt, waarmee hij worstelt, hoe de samenleving verandert en de publieke opinie wijzigt. De verschillende personages krijgen meer en meer vorm en komen af en toe terug in het boek, wat ik erg kan appreciëren.

Het verhaal is geschreven vanuit het standpunt van Cyril, die bij zijn geboorte wordt afgestaan ter adoptie omdat zijn 16-jarige moeder financieel niet voor hem kan zorgen. We maken kennis met zijn 16-jarige moeder Catherine Goggin. Zij wordt verbannen uit haar dorp en reist af naar Dublin op zoek naar werk en een plekje om te wonen. Tijdens haar reis leert zij Sean MacIntyre kennen die op zijn beurt op weg is naar zijn vriend, Jack Smoot. Catherine weet een job te bemachtigen in de tearoom van het parlementsgebouw. Dit parlementsgebouw is een plaats die vaak terugkomt in het verhaal.

In de jaren daarna krijg je zicht op hoe Cyril opgroeit bij zijn pleegouders, die het vaak niet kunnen laten om hem door te steken dat hij geen echte Avery is. Hij weet geen goede band op te bouwen met zijn pleegouders, niet dat hij iets tekort komt, maar eerder omdat zijn pleegouders een hechte band niet toelaten. Op een dag leert Cyril de jongen Julian Woodbead kennen die zijn wereld op z’n kop zet. Cyril wordt stiekem verliefd op Julian en ontwikkelt een bijzondere adoratie voor Julian. Dit bepaalt echter alle volgende fases in zijn leven.

Het is geen roman om blij van te worden, maar John Boyne weet vaak met een humoristische toon het onderwerp minder zwaar van gevoel te maken. Ik zat toch af en toe met een lach het verhaal te lezen, ondanks de pijn die Cyril meemaakt in zijn leven.