Je krijgt spontaan zin in een stroopwafel!

Het verhaal & de schrijfstijl
Hierboven benoemde ik dat dit zo’n boek is wat al veel te lang ongelezen in de kast heeft gestaan, maar dat ik niet weet waarom.
Na het lezen van dit verhaal heb ik er nog meer spijt van dat ik er niet eerder aan begonnen ben.

Om te beginnen vond ik de schrijfstijl van dit verhaal enorm levendig.
Het was vlot geschreven, zonder in mijn ogen al te veel poespas. Het verhaal was niet zeer gedetailleerd beschreven, maar dit vond ik in dit verhaal niet enorm storend.
De hoofdstukken waren wel vrij kort, waardoor het verhaal ook een prettig leestempo had.
Er kwamen ook meerdere gevoelens in het verhaal terug waardoor het niet alleen zoetsappig was wat vaak een feelgood wel is.
Er zat een stukje humor in het verhaal, maar verdriet was ook zeker aanwezig.
Het was geen emotionele rollercoaster, maar dit gaf het verhaal wel net wat meer diepgang

Wat ik wel jammer vond is dat sommige momenten in het verhaal vrij voorspelbaar waren.
Ik voelde al een beetje aan hoe het verhaal zou gaan lopen, dus qua dat betreft zaten er wel weinig verrassingen in het verhaal.

Het verhaal is geschreven vanuit één perspectief, en dat is het personage van Suze.
Ik denk ook niet dat bij dit verhaal meerdere vertelperspectieven prettig waren geweest.
Voor mijn gevoel zou het verhaal dan te chaotisch zijn geworden, omdat het verhaal helemaal om Suze draait en dit vanaf moment één ook al duidelijk is.

Ik vond het ook zeker een pluspunt dat het een verhaal van eigen bodem is.
Ik lees niet enorm veel boeken van Nederlandse auteurs, maar ik vond dit zeker bij dit verhaal erg leuk omdat er sommige dingen alleen bekend zijn in Nederland.
In dit verhaal waren dat de stroopwafels.
Ik vond de Amerikaanse uitspraak van het woord stroopwafel ook een leuke en grappige toevoeging in het verhaal.

Het einde van het verhaal vond ik enerzijds wel voorspelbaar, maar anderzijds ook niet.
Ik had wel verwacht dat Suze de wedstrijd zou winnen, maar niet de manier waarop zij zou winnen.

Het verhaal bracht in mijn ogen wel een mooie boodschap met zich mee: je hoeft niet altijd binnen de lijntjes te kleuren om je doel te kunnen bereiken.
Dit heeft het hoofdpersonage Suze zeker wel bewezen.

De personages
Het verhaal draait voornamelijk rondom het personage van Suze.
Ik vond dat het personage van Suze wel goed verwerkt is in het verhaal, en dat haar personage ook goed tot zijn recht kwam.
Ik vond het mooi om te lezen hoe ze naar mate het verhaal volgde steeds meer haar eigen pad koos, in plaats van te doen wat andere van haar verwachten.

Sommige personages hadden voor mijn gevoel wel wat meer toegelicht mogen worden.
Vooral van George had ik meer willen weten. Hij had uiteindelijk voor mijn gevoel toch een vrij grote rol binnen het verhaal, maar zijn karakter bleef in mijn ogen een beetje oppervlakkig.
De vaste bezoekers van het koffietentje van Suze vond ik wel prima personages. Ze bleven wat oppervlakkig, maar zij waren ook een beetje in mijn ogen de “achtergrondpersonages” om het verhaal wat meer diepgang te geven.

Conclusie
Ik heb er zeker geen spijt van gehad om dit verhaal eindelijk eens te lezen. Wel had ik het eerder willen lezen.
Het is een verhaal waar je uiteindelijk heel blij van wordt, en geloof me; je krijgt zin in stroopwafels!