Geen standaard verhaal, wat wel nog wat mist

Het verhaal & de schrijfstijl
Het verhaal is geschreven vanuit twee perspectieven, waardoor ik het verhaal direct al vrij prettig vond om te lezen.
Er wordt geschreven vanuit het verleden van Jenny en het heden van Rachel.
In het begin heb ik me vaak afgevraagd wat de twee verhaallijnen met elkaar te maken hebben, en vooral wanneer de verhaallijnen bij elkaar komen.
In het begin vond ik dit erg spannend en maakte het dat het verhaal makkelijk weg las.
Wel duurde het voor mijn gevoel vrij lang totdat de verhalen een beetje bij elkaar kwamen, dus dit vond ik persoonlijk niet zo prettig.

Ik vond de schrijfstijl van het verhaal wel prettig.
Het was voor mijn gevoel niet enorm gedetailleerd beschreven, maar er waren wel genoeg details aanwezig om het verhaal te kunnen volgen.

Rond het middenstuk vond ik de tijdsverloop van het verhaal enorm snel gaan.
Voor mijn gevoel was het zelfs ongeloofwaardig snel. Dit had wel wat beter verwerkt kunnen worden zodat sommige dingen ook duidelijker waren.

Wel vond ik het boeiend om te lezen wat de twee verhalen nu met elkaar te maken hebben, en waar de verhalen bij elkaar beginnen te komen.
Het was natuurlijk wel te verwachten dat de twee verhaallijnen iets met elkaar te maken hadden, maar ik had de manier waarom echt niet verwacht. Dit was ook zeker een pluspunt aan het verhaal.

De personages
Ik vond de personages in dit verhaal wel prima.
Persoonlijk vond ik de personages waar de verhaallijnen niet direct om draaide vele malen beter neergezet en uitgewerkt dan de personages waar de verhaallijnen wel om draaien.
Ik vond het personage van Diana aan de ene kant enorm gruwelijk, maar aan de andere kant maakte zij wel weer dat het verhaal de spanning met zich meebracht.

Wat ik wel een groot pluspunt vond aan de personage is dat de auteur mij enorm op het verkeerde been heeft weten te zetten.
Doordat Rachel vrijwel haar hele leven lang in een psychiatrische inrichting heeft gezeten overkomt als het “slechte” personage wist het mij enorm te verrassen dat Diana eigenlijk het slechte personage was in plaats van Rachel.

Conclusie
Persoonlijk heb ik het ervaren als een prima verhaal voor tussendoor. Het behoort niet tot de beste (psychologische) thrillers die ik ooit gelezen heb, maar het verhaal is me ook niet tegengevallen.