Te minimalistisch qua verhaal

Machteld Siegmann schrijft met de kaalvreter haar debuutroman. De kaalvreter vertelt het verhaal van Leie en haar gezin. Het boek wordt beschreven vanuit de perspectieven van Leie, Dirk (haar man), Anton (haar oudste zoon) en Meeuws (haar jongste zoon).

Leie draagt een zwaar verleden met zich mee. Zij is Joods en werd als kind tijdens de 2e wereldoorlog ondergebracht bij een Nederlands gezin. Het verhaal speelt zich af in verschillende tijdsperspectieven (tijdens en na de oorlog, jaren '50 en de jaren '70). Doorheen de verschillende hoofdstukken wordt het meer duidelijk wat er met Leie is gebeurd en welke gevolgen dit heeft voor haar en haar gezin.
Het boek is geen typisch "oorlogsverhaal". Dit verhaal gaat eerder over een vrouw die een verleden met zich meedraagt en hierop psychisch decompenseert. Het gezin weet hier moeilijk mee om te gaan. Ze willen er alles aan doen om mama te begrijpen en terug beter te maken. Deze gedachten zijn prachtig omschreven in het boek.
Ondanks dat de gevoelens van de personages goed beschreven zijn vind ik het verhaal wat te minimalistisch. Het verhaal blijft hangen rond het psychische stukje waardoor er weinig gebeurtenissen zijn en het verhaal niet lijkt te lopen. Er lijkt te weinig verhaallijn in te zitten. Er heerst een bepaalde dreiging bij de verschillende personages waarbij je je wel gaat afvragen hoe het nu zal aflopen. Het einde vind ik hierdoor wat mager en nietszeggend. Jammer!
De schrijfstijl is best vlot. Wat mij wel stoorde was de woordenschat als het over erotiek ging. Dit was eerder platvloers.
De cover ziet er hoogstaand en intrigerend uit. Er is echter wel weinig een link met de inhoud van het boek.

Geloven is alles achterlaten en in beweging komen en dan kijken wat er gebeurt.

Een boek dat prachtig de gevoelens van een gezin in crisis beschrijft maar qua verhaal te minimalistisch is.