Een mooi verhaal.

De abrikozenboom – Beate Teresa Hanika

Dit boek gaat over een oude vrouw die de Tweede Wereldoorlog heeft overleefd. Ze is Joods. Haar ouders en zussen zijn afgevoerd en hebben het niet overleefd.

Normaal gesproken houd ik niet zo heel erg van verhalen die (deels) over de Tweede Wereldoorlog gaan. Maar dit boek heeft mij geraakt. Het gaat over een inmiddels oude vrouw, Elisabetta, die in haar uppie WOII heeft overleefd. Ze was jong toen de oorlog voorbij was heeft ze in haar eentje haar leven redelijk op de rails weten te zetten. Blijkbaar schuilt er een drang om te overleven in de mensen. Ze heeft zelfs een kind gekregen, terwijl de vader van haar dochter met een andere vrouw getrouwd was en slechts zo nu en dan ter tonele verscheen. Ze is stug doorgegaan, in een relatief kleine wereld met weinig vrienden. Ze is nooit getrouwd, terwijl ze wel een soort van relatie met mannen heeft gehad. Elisabetta heeft het echter nooit erg gevonden om alleen te zijn. Er is helaas niet in het boek beschreven hoe de relatie met haar dochter was.

Hoewel ze volgens haarzelf niet helemaal alleen is geweest. Sinds 1953 heeft ze regelmatig “bezoek” van haar beide zussen, Rahel en Judith. Daar praat ze mee. Vaak wanneer ze in de tuin van het ouderlijk huis, waar ze nog steeds woont, onder de abrikozenboom staat. Vaak om abrikozen te rapen om jam van te maken.
Daarnaast heeft ze een kamer in haar huis verhuurd aan een meisje. Eerst aan een Russisch meisje, maar nu aan een Duits meisje. Pola, blijkt uiteindelijk een speciale band met Elisabetta te hebben.

Hierdoor blijkt wel dat eenzaamheid een van de belangrijkste thema’s in dit boek is. Ik kwam er niet helemaal achter of de eenzaamheid is ontstaan uit haat, of doordat ze op jonge leeftijd alleen kwam te staan. Andere thema’s zijn oorlog, haat, liefde en vergeving. Ze komen allemaal voorbij in dit prachtige verhaal.

Het boek heeft een prachtige schrijfstijl: eenvoudig, maar met hele mooie beeldspraak en pareltjes van zinnen. Alhoewel het soms iets verwarrend is over wie een alinea gaat, leest het boek heerlijk weg.
Het boek is prima opgebouwd. Soms denk je met een verwarde Elisabetta te maken te hebben. Maar vaak kom je verder in het verhaal meer te weten en vallen puzzelstukjes op hun plaats. Het einde van het verhaal is open. Er worden suggesties gedaan, maar je weet niet zeker of het echt op die manier gaat aflopen. Dit lijkt op het moment dat de familie van Elisabetta wordt afgevoerd. Hier had zij ook geen zekerheid over wat er zou gaan gebeuren of zij haar zussen en ouders nog zou terug zien. Wraak, of toeval?
Al met al een prachtig verhaal. Soms een tikkeltje verwarrend, soms met pareltjes van zinnen, met een open einde, waardoor het verhaal nog enige tijd doorsudderend in je hoofd. Na het lezen van dit verhaal moest ik denken aan het gezegde: “de duivel schijt altijd op één hoop”.

Wat iedereen zal doen na het lezen van dit verhaal is een aanwezige pot abrikozenjam controleren op de productiedatum.

Bij dat ik dit verhaal heb mogen lezen.