Heel leuk, maar waarom altijd meteen die mànnen?

Wat leuk: drie vriendinnen kennen elkaar al jaren, hebben samen reizen gemaakt en hebben een Teamsgesprek vóór Kerstmis. Ja, Kerstmis vinden ze alle drie heerlijk, de sfeer, de versieringen, de kerstfilms (ghe Holiday, oh ja, Jude Law, mmm) maar dan blijkt dat Lucy, die in een Brits dorpje woont, erg verlangt naar een super-witte Kerstmis en alleen regen en misschien een paar sneeuwvlokken ziet. Jules woont in Colorado en is al die kou en die centimeters dikke sneeuw moe en verlangt naar warmte, zon en strand. En Chloe woont in Melbourne maar wil toch wel eens een echte ouderwetse Engelse kerstmis beleven. Nou ja, het is duidelijk: Lucy gaat naar Colorado en wordt daar enthousiast ontvangen door de luidruchtige en hartelijke familie van Jules in een huis dat omringd wordt door een dikke laag sneeuw in een dorp dat helemaal in kerstsfeer is. Jules reist af naar Melbourne en komt terecht in de warmte en kan meteen aan het strand liggen. Chloe gaat naar Engeland en wordt opgevangen door de schattige moeder en vader van Lucy. Ze krijgt kerstcake (“in principe is het gewoon sherry die bij elkaar wordt gehouden door gedroogd fruit”) en geniet van aardappels, spruitjes en pittige worstjes en oh ja, of ze ook maar de kerstmarkt wil organiseren met de norse en snibbige overbuurvrouw. Heerlijk boek, Kerstmis is op alle drie de plaatsen totaal verschillend maar overal even hartverwarmend. Toch maar drie sterren? Ja, want waarom moeten Lucy, Jules en Chloe nu meteen weer een knappe man tegenkomen? Het is zó cliché, ze zijn alle drie knap, lang, sterk, interessant, intelligent etc etc. Jammer, hier had meer ingezeten. Vooral een van de mannen is echt té overdreven.