Gemiste kans!

Van Nicola May heb ik enkele boeken gelezen en steeds weer stuit ik op dezelfde opzet van de schrijfster: ze heeft een origineel, leuk en veelbelovend plot in handen en het verhaal gaat lopen. En dan, na een aantal bladzijden, stopt de hele actie en gaat een persoon een ander overladen met een aantal zgn levenswijsheden, achter elkaar, zo vanuit het niets. En de ander accepteert dat dan, ze bedanken elkaar tien keer, oh wat fijn, dank je, je hebt mijn leven veranderd. En door. En dat gebeurt een aantal keren. Helaas ook in dit boek. Weer heeft Nicola May beslist een prima plot: Evie is in de steek gelaten door Darren, ze is haar baan kwijt en heeft nog één maand huur in haar portemonnee. Dan vraag Greg haar of ze hem kan helpen in de daklozenopvang, natuurlijk doet ze dat en ja hoor, daar gaan we weer: ze valt meteen voor een knappe man, na een paar uur is haar totale kijk op daklozen veranderd en ontmoet ze de mysterieuze Yves. Kahlil Gibran komt voorbij en de wet van de aantrekkingskracht. Jammer jammer, want wat heeft May toch weer een mooi plot bedacht, ze had goud in haar handen. Had ze nu maar de tijd genomen om het plot beter uit te werken en maximaal 10 % van de wijsheden over de bladzijden te strooien, dan was het een mooi boek geworden. Het einde is dan weer origineel.