In griep en trolleybussen herkent men de dwazen

In De Petrovs en de griep verhaalt Aleksej Salnikov over een doodgewoon Russisch gezin dat een doodgewone ziekte krijgt en daar doodgewoon mee om gaat. Althans zo lijkt het als je het verhaal alleen aan de buitenkant bekijkt. Het kan niet anders dan dat Salnikov zijn niets-verhaal feitelijk een diepere laag wil meegeven: door te kiezen voor een minkukelige hoofdpersoon, met een even minkukelige zoon, die om het gemak gescheiden is van een vrouw die in haar diepste dromen vooral mannen vermoordt, benadrukt hij de nietszeggendheid van de maatschappij waarin hij zich bevindt.
Een maatschappij ook die zich in cirkels beweegt: het perspectief in het laatste gedeelte ligt bij een vrouw die feitelijk in twee tijden geleefd zou kunnen hebben. Hoe ik dat bedoel, is iets dat je beter zelf kan ondergaan.
Salnikov schrijft De Avonden, maar dan in het Russisch: zijn hoofdpersonen leven toe naar het eind van het jaar zonder daar iets aan te willen of te kunnen veranderen. De avonturen die zij beleven zouden waar kunnen zijn, maar ook gewoon een koortsdroom. Iedereen om hen heen is gek, wordt gek, gedraagt zich gek of voelt zich gek. Iedereen is ook steeds maar ziek, en ondergaat dat met een geduld waar je als lezer best wel een beetje moe van wordt.
Het is het cynisme, het zijn de ridicule situaties, maar ook het het extreme gevoel voor detaillistische beschrijving dat je als lezer op de been houdt. Als je ervan houdt, tenminste. Ik in ieder geval wel: dit boek smaakt naar meer!