Een rauwe liefdesverklaring aan een moeder

'Laat dat mijn rebellie zijn, mijn revolte, tegen slijm, tegen gereutel. Laat me minstens dit als muiterij. Dat er geen tel meer zij, geen blad, geen boek, dat niet in honderdduizend tongen spreekt, dat niet getuigt van woordenschat. Nooit meer zwijgen, altijd schrijven, nooit meer sprakeloos. Begin.'
Het einde van 'Sprakeloos' van Tom Lanoye verklaart zijn boek en de manier waarop hij het schrijft. Een monument voor zijn moeder is het, actrice op toneel en in de huiskamer, een sterke, eigenwijze vrouw. Dat nu net zíj, de actrice, haar spraak moet kwijtraken aan het eind van haar leven, is wreed.
Lanoye besluit - na de dood van zijn vader - haar leven op te tekenen en doet dat op indrukwekkende wijze. Het is een boek waarin Lanoye vertelt en vertelt en vertelt. Van de slagerij, waarin zij terechtkomt door het huwelijk met haar man, een bewuste keuze terwijl ze eigenlijk carrière maakte. Van haar leven met vijf kinderen, haar verdriet, haar stemmingen, haar alles. Een verhaal dat zich laat vertellen in een chronologische lijn van de laatste jaren met steeds weer die ingevingen uit vroeger tijden. En niet alles was mooi, ook al lees je van elke bladzijde de liefde van een zoon voor zijn moeder.
Lanoyes zinnen spatten van het blad, hij houdt maar niet op. Alsof hij elke zin die zij niet meer kan zeggen, die ook zijn vader niet meer kan zeggen, op het blad wil leggen. Een fantastisch beeld van een familieleven, om stil van te worden...