Die eerste liefde

Aan het eind van het boek, als Omar Alex nog een keer ontmoet omdat hij voor een opdracht een foto nodig heeft voor een opdracht, wordt mij duidelijk waarom ik 'Als de zon valt' in één ruk heb uitgelezen. Zijn docente vroeg Omar waarom er in de fotoserie geen foto zat van een geliefde. Het lukte Omar niet erover te liegen. In liegen was Alex beter. Maar hij voegt hem toe: 'Maar wat we hadden was niet gelogen, Omar.'

Het boek 'Als de zon valt' van Stijn de Vries is herkenbaar voor wie het meegemaakt heeft. Voor wie meemaakt hoe moeilijk het is niet voor een standaard relatie te gaan, in een tijd van je leven waarin je allemaal wel even oud bent, maar niet even ver in je acceptatie. Een tijd van je leven ook waarin de manier waarop je relaties aangaat zich nog moet vormen, en waar ouders nog een bepalende factor zijn in de manier waarop je je leven opbouwt.

De Vries is erin geslaagd daar een waarheidsgetrouw beeld van te geven. Een verhaal ook waarin je je óf inleeft in de stoere Alex die eigenlijk al heel lang weet dat ie niet op meisjes valt, of de wat zachtere Omar, die alles openhoudt, maar wel als een blok valt voor Alex. Om hen heen de jongens van de voetbal, de beste vrienden en een wereld van het proberen van alcohol en drugs. De middelbare schooltijd anno 2016 dus.

Wat het boek meeslepend maakt is niet alleen het liefdesverhaal van twee jongens van 17,18 maar ook de uitwerking van andere problemen die ze tegenkomen op hun pad naar volwassenheid: ruziënde ouders, seksdates, drugs, Netflixseries waarin uit de kast komen altijd een opluchting is, het gevoel het geheim te moeten houden, en die stap naar een nieuw leven. Het maakt het boek écht en geloofwaardig.

Het verhaal had wat mij betreft ook nog best 200 bladzijden langer mogen duren en de afloop had anders mogen zijn. Niet in de minste plaats omdat ik in die tijd ook hoopte dat mijn verhaal anders zou aflopen. Maar ja, wie weet hè, als je ouder bent en verrimpeld terugkijkt op die tijd toen. Oh, wacht...