Onderhoudend boek over bijzondere loopbaan

Het boek ‘De laatste man’ is ontstaan na 14 gesprekken van Miek Smilde met Stijn Franken, en zo leest het boek eigenlijk ook: als een verzameling interviews waarin Stijn Franken terugkijkt op zijn loopbaan. Het is geen heldenverering, zo stelt Smilde in het begin al, want dat wilde Franken ook niet. Het gaat erom dat hij - nu hij ernstig ziek is - wil terugkijken op zijn carrière. Misschien leuk voor het nageslacht.
Dat maakt dat ik wel een beetje een dubbel gevoel overhoud aan het boek: het is zeer goed leesbaar, erg toegankelijk en Franken geeft op sommige momenten ook wel weer hoe hij het anders had kunnen doen. Nou ja, vooral toch ook met welke instrumenten hij het anders had kunnen doen.

Aan de andere kant zijn er belemmeringen om te veel inhoud te delen: zijn zwijgplicht verbiedt hem te veel details te geven. Daarnaast kiest hij voor Smilde, een oude kennis, en je merkt dat die op sommige momenten heus kritisch doorgevraagd heeft, maar ook wel snel tevreden is als het ergens ook zou kunnen schuren. Want dan nekt, is dat dit een ego-document is. Je zou als lezer zo graag weten wat Frankens tegenstanders hadden gevonden in de kwestie Holleeder bijvoorbeeld.

Dat dubbele gevoel maakt het lezen van dit verhaal overigens niet minder leuk. Franken vertelt openhartig zijn verhaal, verpakt er zelfreflectie in, en toont zich soms kwetsbaar. Kom er nog maar eens om. Maar om dan zijn naam op de voorpagina te zetten, en niet Miek Smilde? Ik vind het nogal wat…