Prachtboek

In De Woestijndief stelt Emmelie Arents ons voor aan Taran en Amir, twee broers die absoluut elkaars tegenpolen zijn. Amir is de boekennerd die geen vlieg kwaad doet en Taran is een meesterdief die een interesse heeft in techniek. Jammer genoeg lijken de broers erg op elkaar dus wanneer de laatste diefstal van Taran in mineur eindigt, is het zijn broer Amir die voor de misdaad moet boeten. Amir krijgt de kans om deel te nemen in het Labyrint, wat een soort van magische hongerspelen (zonder doden wel) is waarin criminelen de kans krijgen om te strijden voor hun vrijheid. Taran heeft spijt van wat er gebeurt is en wil er alles aan doen om zijn broer te redden. Er blijkt echter meer gaande te zijn dan de problemen van de tweelingbroers en zonder dat ze het willen, hebben ze al snel te maken met grotere, en duisterere problemen.

Net als in Het Hart van de Adelaar, het debuut van Emmelie Arents, heeft ze weer een prachtige wereld op papier weten te creëren. Dit keer speelt het verhaal zich af in een woestijnachtige omgeving. Dit is een unieke setting die erg veel mogelijkheden met zich meebrengt. Ik heb zelf nog niet veel boeken gelezen die zich afspelen in een woestijn, maar zou er graag wat meer lezen want deze omgeving zorgt voor een unieke sfeer. Verder zijn invloeden van bijvoorbeeld Aladdin en woestijnrijke landen duidelijk te voelen, ook buiten de woestijnscènes. De stad waarin een groot deel van het verhaal zich afspeelt, lijkt recht uit Aladdin genomen te zijn. Zo heb je de herkenbare marktkraampjes, maar ook de kledingdracht, het weer en zelfs de fauna en flora doen daaraan denken.

Iets anders waar Emmelie Arents erg sterk in is, is het uitwerken van magiesystemen. Dat deed ze al erg goed in haar debuut, maar ook in dit boek is dat sterk aanwezig. De magie in deze wereld is een elitair gegeven dat wat minder duidelijk is voor de ‘lagere’ inwoners van de wereld en steden. Beide broers komen echter op hun eigen manier in aanraking met magie waardoor die wereld stilaan voor hen open gaat. Als lezer kom je gaandeweg ook meer te weten over de magie, en over de duistere kant erachter. Toch lijkt het alsof er nog een stukje verborgen wordt gehouden voor de lezen, al heb ik een sterk vermoeden dat we nog veel zullen leren in het tweede deel van de reeks.

Doordat beide broers, en enkele andere personages, beurtelings aan bod komen en hun gebeurtenissen weergeven aan de hand van hun perspectief, krijg je verschillende kanten van het verhaal te zien. Aangezien de broers zich op verschillende plaatsen bevinden, is dat ook wel een nodige toevoeging. De enkele hoofdstukken die geschreven zijn uit het standpunt van andere personages zorgen in eerste instantie voor veel vragen. Zij geven vaak de aanleiding voor grotere gebeurtenissen die te maken hebben met die grotere en duisterere problemen die al snel aan bod komen in het boek. Weer hanteert Emmelie Arents trouwens een geweldige schrijfstijl, die ze overigens mooi kan toepassen in de verschillende perspectieven van de verschillende personages.

Het slot wist me helemaal te verbazen. Ik had een heel ander einde in gedachten en de auteur wist met een laatste plottwist alles anders te laten verlopen. Ze neemt daarbij de uitspraak ‘kill your darlings’ precies wel iets te letterlijk. Een zakdoekje bij de hand houden is dus absoluut aangeraden. En Emmelie, ik denk dat we eens een goed gesprek moeten hebben over het spelen met de gevoelens van je lezers!

Emmelie Arents wordt ook wel ‘de Nederlandstalige Leigh Bardugo’ genoemd en ik snap die vergelijking absoluut. De manier waarop Emmelie een wereld en magiesysteem weet weer te geven op papier, is meesterlijk! We zullen nog veel van deze jonge schrijfster horen, daar ben ik zeker van!