Kleine teleurstellig, maar verrassend einde

In Queen of Shadows keert Celaena (of is het nu Aelin?) terug naar Adarlan om haar rol van rechtmatige koningin van Terassen op te eisen. Dat kan ze echter niet alleen, ze heeft hulp nodig van bondgenoten. Een van hen is Aedion, haar neef. Dorian kan haar niet helpen, hij is zichzelf niet mee sinds hij geen controle meer heeft over zijn eigen lichaam. Het is eerder de taak van Celaena/Aelin om Dorian te helpen dan andersom. Ook Rowan, de fae die haar in het vorige boek heeft getraind, is een mogelijke bondgenoot, maar voor zijn veiligheid is hij niet mee kunnen gaan naar Adarlan. Lukt het Celaena om haar geboorterecht als Aelin terug te bemachtigen en haar volk te redden?

Dorian en Chaol, die Celaena’s bondgenoten waren in de eerste boeken, zijn nu weer prominenter aanwezig. In het vorige boek bevonden ze zich op een heel andere plek dan Celaena waardoor hun verhaallijn en hoofdstukken met momenten slechts bijzaak waren. Het is dus leuk om het originele trio weer verenigd te zien. NOT … Zowel Dorian als Chaol is zichzelf niet meer en het gehoopte gelukkige wederzien ontbreekt helemaal. Dorian zit gevangengenomen in zijn eigen lichaam en dient als omhulsel voor een extreem duister iets. Het verbaast dus niet dat hij erop los doodt en er ook nog van geniet. Voor het veranderde gedrag van Chaol is het moeilijker een oorzaak aan te duiden voor zijn nieuwe blik op het leven. Hij is erg negatief tegenover Celaena en vertrouwt haar absoluut niet meer. Hij is constant negatief en van de charmante Chaol is helemaal niets meer overgebleven. Sorry voor mijn woorden, maar in dit deel is Chaol echt een klootzak.

Manon, de heks, zorgt weer voor een interessante kijk op het perspectief van de tegenspelers. Verder leren we Elide, een menselijk dienstmeisje, kennen in dit deel. Ook zij geeft de lezer een perspectief op de gebeurtenissen in het kamp van de tegenstanders. Zowel Manon als Elide blijven personages waarvan de uiteindelijke rol nog een beetje onduidelijk is, maar het is wel al duidelijk dat Sarah J. Maas grootste plannen voor beiden heeft in de rest van de reeks. Elide blijkt een oude bekende te zijn van Celaena en Manon is toch niet zo eenzijdig kwaadaardig zoals je eerder zou denken. Vooral deze twee personages maken me dan ook nieuwsgierig naar wat de rest van de boeken in petto heeft.

Ook het einde van het boek, dat wederom erg open is en duidelijk een vervolg eist, maakt de lezer nieuwsgierig. Jammer genoeg had ik een beetje dezelfde indruk als in het vorige boek: het boek zelfs stelde me wederom een beetje teleur, maar het slot prikkelde me toch genoeg om verder te willen lezen. Hopelijk herhaalt deze tendens zich niet in de volgende delen.