Terug van weggeweest

Wauw, dit boek voelde als thuiskomen. In De IJzerraaf keren we terug naar NimmerNimmer, de fantasiewereld waarmee we als lezer kennis gemaakt hebben in de eerdere boeken van Julie Kagawa. Dit eerste boek uit de nieuwe spin-offreeks volgt echter niet Meghan Chase of haar broer, Ethan Chase, maar iedereens favoriete nevenpersonage: Puck, ook wel gekend als Robin Goodfellow. De hilarische en ongelooflijk onvoorspelbare beste vriend van Meghan raakt natuurlijk weer verwikkeld in een nieuw gevaar dat grote gevolgen zou kunnen hebben voor heel NimmerNimmer.

Niet alleen de charismatische Puck keer terug. Ook andere personages uit de Iron fey-reeks maken hun opwacht in dit boek. Zo passeren onder andere Meghan en Ash en kan natuurlijk de immens populaire Grimalkin niet ontbreken. Als groot fan van de andere boeken die zich in deze wereld afspelen, ben ik natuurlijk heel blij om die oude vrienden even terug te zien. Vooral Grimalkin, de mysterieuze kat die op de een of andere manier altijd weer de weg weet (want ja, hij is nu eenmaal een kat), steelt weer helemaal de show.

Voor lezers die nieuw zijn in deze sprookjeswereld, kan de terugkeer van die personages echter wat stroever overkomen. Veel informatie wordt er over de terugkerende personages niet gegeven. Ze zijn er gewoon en als lezer ben je een beetje geacht gewoon te weten wie ze zijn. Daardoor hebben die personages de neiging om wat oppervlakkig over te komen. Als je hun achtergrondverhalen niet kent, kunnen sommige dingen namelijk wat bizar overkomen. Om personages als Meghan en Puck dus echt te snappen, is enige voorkennis vereist.

Voor Puck is dat echter niet het geval. Natuurlijk is het leuk om als lezer al wat te weten over dit geliefde personage, maar dat is geen noodzaak. Als hoofdpersonage wordt hij in het lang en breed besproken. Zelfs als lezer die hem al lang kent, ben ik meer over hem te weten gekomen. Deel van zijn achtergrondverhaal, zoals het deel over de vete met Ash, was natuurlijk al gekend, maar toch was Puck nog steeds een redelijk mysterieus personage. Die mysterie begint in dit eerste deel al een beetje opgelicht te worden. De lezers komen meer te weten over hem, maar toch blijven er nog enkele vragen achter.

Verder zorgt het feit dat Kagawa gekozen heeft voor Puck als verteller voor een erg interessante manier van schrijven. De vlotte en leuke schrijfstijl van Kagawa is nog steeds duidelijk te herkennen, maar is nu nog meer doordrongen van speelse en nonchalante gedachten en zinnen om de persoonlijkheid van Puck nog duidelijk over te laten komen. Ik heb dan ook meermaals gelachen bij het lezen van dit boek. Dit boek volgt overigens weer het vast stramien dat in alle boeken over de Iron Fey gevolgd wordt: er gebeurt iets wat een gevaar veroorzaakt, de hoofdpersonages moeten door een gevaarlijk deel van de wereld navigeren met behulp van Grimalkin en gedurende die tocht komen ze verschillende keren in contact met de vele gevaren die NimmerNimmer bevat. Zelfs het detail van Grimalkin die verdwijnt als er gevaar op komst is, keer net als in alle andere boeken terug. Ondanks die voorspelbare opbouw, voelt dit boek toch niet repetitief aan, wat een kunst is die Kagawa duidelijk onder de knie heeft.

Voor mij is De IJzerraaf zeker een aanrader, zowel voor mensen die terugkeren naar NimmerNimmer als voor nieuwe lezers. Aan die laatste groep moet ik wel een verwittiging meegeven: je gaat niet alles helemaal snappen en soms gaan bepaalde personages heel oppervlakkig overkomen. Je kan dus beginnen in dit boek, maar zou toch aanraden om de originele reeks over Meghan Chase eerst te lezen. Als groot fan van Julie Kagawa en haar boeken over de fey, voelde dit boek als thuiskomen. Ik kan dan ook niet anders dan dit boek aan iedereen aan te raden.