Prachtig slot

In het laatste deel van de Shadow and Bone-trilogie keren we terug naar Alina en haar groep. Ze bevinden zich ergens ondergronds in ‘bescherming’ van de Aparat. Zelf is Alina nog steeds herstellende van haar strijd tegen de Darkling die bijna haar dood was geweest. De Darkling lijkt minder last te hebben en heeft het land in zijn macht. Alina en haar vrienden moeten er alles aan doen om de Darkling te verslaan en daarvoor heeft ze de macht van de firebird nodig. Eerst moeten ze echter zien weg te komen uit het ondergronds hol van de Aparat en zijn volgelingen, die Alina blindelings aanbidden.

Aparat en zijn volgelingen zijn een duidelijk voorbeeld van een soort van sekte. De dagelijkse vieringen waarin Alina haar gave moet tonen en de Aparat iedereen moed inpraat, de vele gebeden die vermeld worden en de manier waarop hij Alina van iedere mogelijke bondgenoot afzondert, zijn daar slechts enkele duidelijke verwijzingen naar. De Aparat, die in de vorige delen al voor kriebels zorgde, wordt in dit deel nog onaangenamer. Hij mag dan niet de grote slechterik zijn, toch ga je hem zo beschouwen.

Over de grote slechterik gesproken: de Darkling is in dit deel een geweldig voorbeeld van een absolute antagonist. Hij is door en door slecht en de gruwelijke misdaden die hij in dit boek begaat, zorgen voor heel wat afschuw. Toch kan je niet anders dan wat medelijden voor hem voelen en ook Alina voelt dat beetje medelijden voor hem. Na de laatste strijd is dat even erg duidelijk. Dan krijg je het gevoel dat de echte persoon achter de Darkling voor het eerst in beeld komt. Op dat moment snapte ik voor het eerst ook waarom de leeswereld zo’n fan is van deze slechterik. Hij is zichzelf gewoon helemaal kwijtgeraakt in zijn hunkering naar macht en een betere wereld voor de Grisha. De vergelijking die daar met Alina te maken is, is een sterk staaltje van ‘aanzetten tot denken’.

De sterke familieband die de verschillende personages rondom Alina ontwikkelen, is mooi om over te lezen. Allemaal zijn ze verschillend en soms lijkt het alsof ze elkaar elk moment de ogen kunnen uitkrabben, maar toch vormen ze gaandeweg een ijzersterke band. Zelfs enkele personages waarvan je als lezer dacht dat je ze nooit zou kunnen liefhebben, ontpoppen zich tot onmisbare en aangename personages uit de ‘gekozen’ familie die Alina rondom haar heeft weten te scharen. Ja Zoya, ik heb het over jou!

Eén personage kan ik echter nog steeds niet echt uitstaan: Mal. Ik weet niet wat er mis is met hem, maar elke keer dat hij iets zegt in dit boek, haat ik hem een beetje meer. Misschien komt dat door mijn immense liefde voor de prins waarvan ik gehoopt had dat Alina mee zou eindigen. Ik vind Alina en Mal ook geen aangenaam koppel en in mijn ogen passen ze niet bij elkaar. Dat is trouwens niet het enige vraagteken dat ik teken bij het slot van dit boek. Heel de laatste strijd voelt geknutseld aan en alles wat er gebeurt, lijkt geschreven te zijn om de lezer te plezieren. Ook de elementen die uitzichtloos lijken, worden, soms op bizarre manieren, allemaal opgelost. Daardoor voelde dit slot voor mij een beetje geknutseld aan. Is er toch niets mis met een einde dat een beetje mineur bevat? Niet alles moet toch perfect eindigen?

Al had ik het einde graag anders gezien, toch heb ik nog genoten van dit slotdeel. Ondanks mijn twijfels die ik soms had, wist Leigh Bardugo me weer mee te sleuren in het avontuur van Alina. Nu hoop ik alleen maar dat de Netflixadaptatie even goed is als de boeken.