Een blik in het leven van de mysterieuze Cardan

Na de Folk of the Air trilogie geeft Holly Black ons met deze verzameling van kortverhalen ons de kans om nog eens af te reizen naar Elfhame, het land van Cardan. Cardan is de feyprins/koning waar iedere jonge lezer toch stiekem een beetje verliefd op is. Hij is, zelfs na het lezen van de drie originele boeken, echter een mysterieus personage dat nog veel geheimen met zich meedraagt. Deze verzameling van kortverhalen geeft ons inzicht in het achtergrondverhaal van Cardan en doet de lezer nog meer verliefd worden op hem.

How the king of Elfhame learned to hate stories is ingedeeld in een hoop korte verhaaltjes/hoofdstukken over momenten uit het leven van Cardan. Op het eerste zicht lijken deze verhalen niets gemeen te hebben met elkaar, op het feit dat ze over Cardan verhalen na. Holly Black brengt echter een rode draad aan tussen deze kortverhalen door een origineel sprookje verschillende keren te laten terugkeren. Elke keer is de verwoording van dat sprookje redelijk gelijkaardig, maar wordt er toch een twist aan gegeven waardoor je geen twee keer hetzelfde sprookje leest.

Op sommige momenten komen de kortverhalen wel erg bekend voor. Er wordt namelijk hier en daar verwezen naar momenten uit de originele reeks, die dan steeds verteld worden uit het standpunt van Cardan. Het was erg verfrissend om die momenten te herbeleven via een ander personage. Andere hoofdstukken gingen dan weer over momenten uit de kindertijd van Cardan en over momenten die niet uit de originele reeks kwamen. Allemaal samen zorgden die afwisseling van verhalen voor een duidelijk inzicht in het leven van Cardan. Als lezer begin je eindelijk te snappen waarom hij is zoals hij is en waarom hij soms bepaalde handelingen doet en keuzes maakt.

Een personage dat voor mij iets te afwezig is, is Jude. Als grote liefde van Cardan had ik verwacht dat ze een grote rol zou spelen in deze verhalenbundel, maar dat is jammer genoeg niet het geval. Ze komt wel enkele keren voor, maar nooit zo uitgebreid als ik gehoopt had. Ook had ik gehoopt dat de complexe relatie tussen deze twee tortelduifjes wat verder uitgediept zou worden, maar ook dat ontbrak in de kortverhalen.

Niet alleen snak ik naar meer Jude en naar meer van hun ingewikkelde relatie, ook snak ik naar meer van de verhalen uit Elfhame. Het sprookje dat verschillende keren terugkeerde, vond ik een aangename verrassing en ik zou meer van zulke sprookjes willen lezen. Misschien is een sprookjesbundel met sprookjes uit Elfhame een leuk idee voor een volgend boek, Holly Black?