Wauw!

De vermisten van Maneschijn vervolgt het verhaal van Ophelia. Na de avonturen die ze in boek één heeft meegemaakt, zou ze graag een rustig leventje leiden, maar dat is natuurlijk geen optie op de ark Pool. Faroek, de familiegeest van de ark heeft kennisgemaakt met de gaven van Ophelia en wil die graag voor zijn eigen bedoelingen gebruiken. Daarbovenop beginnen er ook nog eens belangrijke mensen te verdwijnen, waardoor Ophelia verwikkeld raakt in het opsporingsonderzoek.

Net als het eerste boek, voelde dit boek weer als een zalig sprookje om te lezen. De wereld is uniek en wordt in dit tweede deel nog beter uitgewerkt. Nog steeds maken we geen kennis met andere arken, maar de ark Pool wordt wel uitgebreid. Ook het magiesysteem wordt enigszins verder uitgewerkt. De gaven van Ophelia blijven onveranderd, maar de zandlopers waarover in deel één al sprake was, worden verder uitgewerkt. In dit tweede deel komen we te weten hoe ze werken en krijgen we zelfs een mooie blik achter de schermen van het productieproces ervan.

Ook qua personages verandert er niet veel. Ophelia blijft even onhandig en schattig, al wordt ze wel wat zelfverzekerder en staat ze zekerder in haar schoenen. In deel één voelde ze als een nutteloos meisje aan dat geen echt doel had, in dit boek maakt ze zichzelf echter wel nuttig. Zeker wanneer ze het op zich neemt om de verdwijningen te onderzoeken, heeft ze een duidelijk doel voor ogen. Thorn verandert ook niet veel. Hij is nog steeds even mysterieus, op sommige momenten lijkt hij wel wat meer open te bloeien tegenover Ophelia, maar toch blijft hij de mysterieuze man. Hopelijk leren we hem nog beter kennen in de volgende delen.

Wat me het meeste aansprak aan dit boek, en aan de serie in het algemeen, is de prachtige schrijfstijl van Christelle Dabos. Ze weet alles prachtig te verwoorden en zelfs de saaiste inhouden interessant te maken. Dat brengt me dan ook tot het enige minpuntje dat ik op te merken heb: net als deel één ging dit boek met momenten redelijk traag. Erg veel gebeurt er niet en spanning ontbreekt met momenten ook. Al is dit boek wel al beter dan het eerste boek, er gebeurt al wat meer en zeker de verdwijningen zorgen voor wat actie. Het eerste deel van het boek voelt echter nog steeds traag aan. Ondanks dat weet het boek toch te boeien. Dabos weet de met momenten trage hoofdstukken toch interessant te houden dankzij haar geweldige manier van schrijven.

Wie dus twijfelt om de reeks verder te zetten na het lezen van deel één, kan ik alleen maar aanraden dat zeker te doen. Dit tweede deel mag dan nog steeds wat traag op gang komen, het is al heel wat avontuurlijker dan deel één. Daarbij komt dan ook nog de magische schrijfwijze van Dabos kijken die het verhaal alleen maar aantrekkelijker maakt. Zeker een aanrader dus! Wel moet ik een kleine waarschuwing toevoegen: de cliffhanger op het einde maakt dat je onmiddellijk door wil lezen. Jammer genoeg zijn de volgende twee delen nog niet beschikbaar in het Nederlands en zullen we dus nog even moeten wachten.