Het verleden is niet te herschrijven

Soms is iets toeval. Ik heb het nog niet over de inhoud van het boek, maar over de opzet. Terwijl dit boek klaarligt om kort beschreven te worden, ben ik aan een nieuw boek begonnen. Het heet 'De trein van vier over twaalf'. Waarom noem ik dat, want dit laatstgenoemde boek ga ik binnenkort hier beschrijven/beoordelen.
Dat heeft te maken met de opmerkelijk overeenkomst in uitwerking. Het gaat over tijdreizen, om het pijnlijke verlies van een ouder te verwerken, het liefst te veranderen. Al snel blijkt dat je het verleden niet kunt veranderen.
De moeder van de 12-jarige Lana is bij een verkeersongeluk om het leven gekomen. Ze woont nu bij haar opa in Parijs, maar het immense verdriet heeft nog geen plek gekregen. Van een onbekend persoon krijgt ze een pakje. Daarin zit een horloge waardoor je terug kunt reizen in de tijd. Als ze de Eiffeltoren beklimt terwijl het storm en onguur is, hoort ze een enorme knal. ,De tijdreis is begonnen. Ze komt echter niet vlak voor het auto-ongeluk uit, maar ruim 100 jaar geleden, in 1909. Ze komt in de wereld van toen terecht. Ze ontmoet Alex, een jongen die later journalist is geworden. Een belangrijke rol is weggelegd voor Gustave Eiffel.
Natuurlijk komt er veel heldenmoed kijken, maar Myron van der Velden heeft een aansprekend avonturenverhaal geschreven vermengd met informatie over Parijs in die tijd, over Gustave Eiffel, maar ook over schuldgevoelens en hoop koesteren om iets wat onmogelijk is toch te veranderen.
Zoals reeds gememoreerd: het verleden is niet te herschrijven.
Achterin het boek ook nog wat tips over Parijs. De schrijfster is bekend, want ze heeft er ruim vijf jaar gewoond.
Vier sterren voor dit fijne verhaal.