Lezersrecensie
Zachte poëzie
Gedichten of poëzie blijft toch een beetje in de verdomhoek hangen. Ondanks drie toppers op dit gebied -Bette Westera, Edward van de Vendel en Ted van Lieshout - en ook nog anderen voor de volledigheid - blijft poëzie een ondergeschoven kindje. Denk maar een aan de bundels van vroeger Stichting Plint en nu 'gewoon 'Plint.
Rian Visser probeert het met een tweede dichtbundel na 'Alle mensen van de wereld', een bundel die de nodige bekroningen kreeg, waaronder een Zilveren Griffel in 2022.
De zachtheid slaat op het laatste gedicht van de dertig met als titel 'Zachte dag', maar eigenlijk geldt die titel voor de totale poëzie in dit boek over vrijwel allemaal alledaagse dingen gaan en dan een aparte afslag nemen. De zachtheid geldt eveneens voor de kleurenillustraties. Die hebben de juiste verwondering bij de gedichten en zijn zacht van kleur, zeker nergens schreeuwerig.
De kortere gedichten zijn vaak het sterkst omdat ze minder uitgeschreven zijn en je je eigen gedachten erop kunt loslaten en een eigen interpretatie kunt maken.
Het zal niet verbazen dat ik als docent het gedicht 'Beste leraar' het meest aansprekend vind. De hoofdpersoon vertelt erin dat hij/zij niet vergeleken moet worden met anderen, maar dat er gelet moet worden op de eigen ontwikkeling. De tekening erbij is veelzeggend -een docent die stenen in een watertje legt waarover het kind kan lopen en zo verder komt.
Rijm is niet nadrukkelijk aanwezig, een enkel keertje is een woord een beetje gezocht (overgave/ten grave).
Maar nergens is het rijmdwang, iets dat je vaker ziet bij gedichten.
Om af te sluiten toch naar een stukje citeren. dat geeft het beeste beeld. Het openingsgedicht is namelijk ook een voltreffer.
Het heet 'Tent' en de eerste strofe luidt:
'Een boek is net een tent
waarin je binnen
en tegelijkertijd
ook buiten bent.'
Laat dat een aanbeveling zijn om naast fictie/non-fictie ook van fijne poëzie te genieten.
De leeftijd bij gedichten vind ik moelijker te bepalen dan bij verhalen. Ik zou zeggen vanaf ca. 7 jaar.
Vier sterren voor deze mooie dichtbundel.
.
Rian Visser probeert het met een tweede dichtbundel na 'Alle mensen van de wereld', een bundel die de nodige bekroningen kreeg, waaronder een Zilveren Griffel in 2022.
De zachtheid slaat op het laatste gedicht van de dertig met als titel 'Zachte dag', maar eigenlijk geldt die titel voor de totale poëzie in dit boek over vrijwel allemaal alledaagse dingen gaan en dan een aparte afslag nemen. De zachtheid geldt eveneens voor de kleurenillustraties. Die hebben de juiste verwondering bij de gedichten en zijn zacht van kleur, zeker nergens schreeuwerig.
De kortere gedichten zijn vaak het sterkst omdat ze minder uitgeschreven zijn en je je eigen gedachten erop kunt loslaten en een eigen interpretatie kunt maken.
Het zal niet verbazen dat ik als docent het gedicht 'Beste leraar' het meest aansprekend vind. De hoofdpersoon vertelt erin dat hij/zij niet vergeleken moet worden met anderen, maar dat er gelet moet worden op de eigen ontwikkeling. De tekening erbij is veelzeggend -een docent die stenen in een watertje legt waarover het kind kan lopen en zo verder komt.
Rijm is niet nadrukkelijk aanwezig, een enkel keertje is een woord een beetje gezocht (overgave/ten grave).
Maar nergens is het rijmdwang, iets dat je vaker ziet bij gedichten.
Om af te sluiten toch naar een stukje citeren. dat geeft het beeste beeld. Het openingsgedicht is namelijk ook een voltreffer.
Het heet 'Tent' en de eerste strofe luidt:
'Een boek is net een tent
waarin je binnen
en tegelijkertijd
ook buiten bent.'
Laat dat een aanbeveling zijn om naast fictie/non-fictie ook van fijne poëzie te genieten.
De leeftijd bij gedichten vind ik moelijker te bepalen dan bij verhalen. Ik zou zeggen vanaf ca. 7 jaar.
Vier sterren voor deze mooie dichtbundel.
.
1
Reageer op deze recensie
